As an out-stretched arm slowly disappears

Περπατάς στην πόλη και η πόλη δεν είναι εκεί. Κοιτάζεις τους περαστικούς και οι περαστικοί απορούν. Διασχίζεις την οδό Σόλωνος και, ανά τρία κτήρια, υπάρχει η εικόνα του Morrissey σε ένα στενό της Ρώμης, σαν παράθυρο κινδύνου στη μέση ενός καυτού τοίχου, γκρίζου από το καυσαέριο. Το βλέμμα του, όμως.

Είναι πάλι στην Αθήνα. Αυτήν τη φορά παίζει σε κάποιο αθλητικό στάδιο. Προς στιγμήν σκέφτηκα πως πρέπει να λύσω αυτήν τη σχιζοειδή σχέση που έχω μαζί του και να δω αυτήν τη συναυλία. Την προηγούμενη φορά που είχε έρθει, αρνήθηκα να τον δω γιατί θεωρούσα πως είχε πια μείνει πίσω αυτή η φάση, μαζί με την μακρόσυρτη εφηβική μου ηλικία. Συν τοις άλλοις, η μουσική δωματίου συνήθως σβήνει στους κοινόχρηστους χώρους. Το μετάνιωσα, φυσικά. Το ίδιο όμως συνέβαινε και με τη μουσική του. Ένα συνεχές off/on: βίαιη κρίση/άκριτη ζωή: απογοήτευση/δύναμη: Morrissey/No Morrissey. Και κάθε φορά η ίδια σκέψη: βυθίζομαι στις λέξεις της μόνης ανθρώπινης φωνής που χωρίς να έχει να προτείνει έναν δρόμο, με δέχεται σε έναν χώρο με δροσερό φως και με αναγνωρίζει ως φυσιολογικό ενώ για κανέναν άλλον δεν (μπορώ να) είμαι. Έναν χώρο αφέλειας και οδύνης όπου αναζητώ το είδωλο των δικών μου συναισθημάτων. Και το βρίσκω. Πάντα το βρίσκω. Σαν να ήταν πάντα εκεί. Και θα είναι πάντα εκεί. Το πληγωμένο κορμί μιας αιώνιας εφηβείας που, κάθε φορά, προχωράει σέρνοντας ένα ανάπηρο μέλος μέσα στον χρόνο.

Είναι μόνος. «Για πάντα». Στο προχθεσινό Lifo έλεγε ότι περνάει τις δεκαετίες χωρίς καμία επαφή, συντροφιά μόνο με βιβλία, ταινίες και τραγούδια. Είναι 47 χρονών και, προφανώς, είναι μεγάλο πια το διακύβευμα που τον οδηγεί. Αν όλα ήταν λάθος, πειράζει. Αν όμως όλα μείνουν σωστά μέχρι τέλους; Ίσως τότε το Καθολικό Έργο Τέχνης που είναι ο εαυτός του (ή, ενδεχομένως, απλώς η εικόνα του) θα έχει επιτευχθεί. Ίσως τότε ο φόβος για την ενήλικη ζωή θα έχει μετασχηματιστεί σε αξιοζήλευτη άρνησή της, σε αξιοθαύμαστη απομόνωση ― σε ιδανική μισανθρωπία, την οποία, άλλωστε, όλοι, εφόσον έχουν ένα μικρό ίχνος ευαισθησίας, μπορούν να εκτιμήσουν και ίσως να ταυτιστούν μαζί της. Και πράγματι ταυτίζονται (ταυτιζόμαστε). Κατά εντυπωσιακά πλήθη.











Είναι παράξενα, όμως τόσο οικεία αυτά τα όρια: επιθυμώ, και άρα αγαπώ· ή επιθυμώ, και άρα αρνούμαι να αγαπήσω, αλλά απαιτώ να με αγαπήσουν: να με αναγκάσουν να αγαπήσω· να με πείσουν ότι αξίζει να ασχοληθώ μαζί τους· να μου δείξουν πως, αν με αγαπούν, θα νιώσω και εγώ τρυφερότητα για τον εαυτό μου. Διαφορετικά, θα μείνω μακριά. Θα τρέφομαι μόνο με τις σκέψεις μου. Θα αποστρέφομαι ή θα αδυνατώ να αγγίξω τους απρόσιτους άλλους.

Είμαι ο Arthur Rimbaud και η Emily Dickinson, κλεισμένοι στο ίδιο προστατευτικό κελλί. Είμαι γόνος και κληρονόμος μιας αιδημοσύνης εγκληματικά χυδαίας. Είμαι τραυματισμένος. Μέχρι να βγει η εβδομάδα, η ζωή θα με έχει ξεκάνει. Μα δεν επιθυμώ να αντισταθώ: είμαι ο Εαυτόν Τιμωρούμενος. Επιδιώκω τη δυστυχία. Οι έμφυτες τύψεις είναι η κινητήρια δύναμη μέσα μου και θα αυτοτιμωρηθώ μέχρι να κάνω τους πάντες να έλθουν προς το μέρος μου. Θα κλαίω μέχρι να με αγγίξουν. Ειλικρινά, αυτή είναι η προσπάθειά μου. Γιατί είμαι παιδί. Και άρα μισάνθρωπος.