Thursday, December 27, 2007
2007: Reflux
Δεν θυμάμαι πιο γρήγορη χρονιά από αυτήν που φεύγει //
Λόγω ταχύτητας, εξακολούθησα να μην καταλαβαίνω πολλά πράγματα, παλιά και νέα, αλλά είδα και αρκετά άλλα πιο καθαρά // Λόγω καθαρότητας, όλες οι σχέσεις αποδείχτηκαν σημαντικότερες // Εκτός από τις επαγγελματικές, φυσικά.
Λέξεις 2007: Ian McEwan: On Chesil Beach, Carson McCullers: Poems· Richard Dyer: The Culture of Queers (2001) //
Παράνοια 2007: Καίγονται άνθρωποι, ζώα και δέντρα. Συγχρόνως, οι πάντες ανησυχούν για τους απειλούμενους αρχαιολογικούς χώρους //
Εμμονές 2007: ανάγκη, όχι επιθυμία· Clangers στο YouTube· Τρούμαν· «Only disconnect»· Kode 9 & Co· mantarays· Glass Candy· www.ubu.com· //
Περιοδικό 2007: Butt Magazine //
Μουσική 2007: PJ: White Chalk· Panda Bear: Person Pitch· The Focus Group: We are All Pan’s People· Von Südenfed: Tromatic Reflexxions· Signal: Robotron· Michael Cashmore: The Snow Abides E.P. //
Έξοδοι 2007: Lemon (Λουτράκι) // Fun! 2007: (σχεδόν απροσχεδίαστα) house parties //
Συναυλίες 2007: Laurie (Laurie…), Patti (Patti…), Electrelane (Mia…) //
Εικόνες 2007: Gregory Crewdson: Twilight , Fireflies(άλμπουμ με φωτ.), Caravaggio (διάφορα σοκαριστικά, στη Ρώμη) //
Απογοητεύσεις 2007: αρρώστιες, διαψεύσεις, ακυρώσεις· Synch (σε σύγκριση με τον προηγούμενο εαυτό του)· εισερχόμενες και εξερχόμενες αναπάντητες κλήσεις //
Κινούμενες εικόνες 2007: Half Nelson· Inland Empire//
Non-Human Beloved 2007: Μάρκος Π.-Φ., σκύλος (;) //
Τεκίλα 2007: Don Julio (μείον τις παραισθήσεις) //
Saturday, November 24, 2007
Thursday, November 15, 2007
C?
Egon Schiele, The Self Seer (1910-11)
Δεν είχα πάει ποτέ στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Πέρα από τις όποιες κοινωνικές αντιρρήσεις, με απωθεί η κλινικά καθαρή παρουσίαση του όποιου έργου. Η έκθεση όμως ήταν πολύ καλή.
Καθώς πηγαινοερχόμουν επί ώρα από εδώ και από εκεί, αντιλήφθηκα ότι ένας πίνακας με κοιτούσε όπου και αν στεκόμουν. Δείχνει ένα είδωλο από καθρέφτη όπου ο Σίλε κοιτάζει τον εαυτό του, αγκαλιασμένος από ένα, δύο (;) φαντάσματα. Το χέρι του ζωγράφου (;) απλώνεται από το εξωτερικό προς τον πίνακα, και αυτός το αγκαλιάζει, άγνωστο με ποια διάθεση. Νομίζεις αρχικά ότι μπορεί το χέρι να είναι το δικό σου, αλλά όμως δεν είναι, κι έτσι καταργείται η ψευδαίσθηση και γίνεται ακόμη πιο έντονη η αίσθηση ότι δεν είσαι μέρος της κατάστασης, και αυτός ο Self Seer δεν είναι εσύ αλλά ένας Seer που για λίγο θα σε ακολουθεί παντού. Now, (Ambulance!), that’s what I call spooky…
Ολοένα περισσότερο επιβεβαιώνω την ιδέα ότι: οι πίνακες σε βλέπουν (δεν τους βλέπεις), η μουσική σε ακούει, τα βιβλία σε διαβάζουν…
Monday, November 12, 2007
Last Exit to Brooklyn
Η Νεοϋορκέζα Tara Donovan (1969-), διαβάζω, χρησιμοποιεί τις εγγενείς ιδιότητες αντικειμένων καθημερινής χρήσης (πλαστικά κύπελλα, κ.ά.) για να αναδείξει τη δυνατότητά τους να μετασχηματίζονται σε έργα τέχνης σαν ισχυρά φαινόμενα. Μεγεθύνει ή πολλαπλασιάζει τα συστατικά μέρη, και η διαδικασία αυτή βγάζει τα φαινόμενα εκτός ελέγχου: αρχίζουν να ζουν. Όπως τα κύματα.
Saturday, October 20, 2007
Μετά τον θόρυβο / Ανάμνηση
Το βράδυ ξεκίνησε με το νέο συγκρότημα της Ρ, τους Efterklang. Και σκέτη βότκα. Χωρίς να καταλάβω πώς, στο 7 Jokers ξαφνικά μαζευτήκαμε μια παρέα 12 ατόμων (7 γυναίκες str8, 3 άντρες gay, 2 άντρες str8), όπου σύντομα και απροσδόκητα άρχισαν να ξεσπούν σπασμώδεις επαφές.
Η A ήθελε τον K ο οποίος δεν μπορούσε να αποφασίσει ανάμεσα σε αυτήν και τη Z και ο οποίος δεχόταν επίσης τις πιέσεις του Υ που προσπαθούσε να του τραβήξει την προσοχή προς την Α, τη φίλη του. Ο Π, φίλος του Χ, πλησίασε τον Υ και τον αιφνιδίασε λέγοντας πως τον ήξερε, ενώ δεν τον ήξερε, και ο Υ έμεινε να απορεί πώς ήταν δυνατόν αυτό, και όταν ήλθε ο Χ, που πλησίασε χαμογελώντας τον Υ, αποκαλύφθηκε ότι προϋπήρχε μεταξύ Π και Χ ένα κάποιο παρασκήνιο. Συγχρόνως, η Ε, η Κ, η Β και η Λ παρατηρούσαν τις κινήσεις, οι οποίες ασφαλώς δεν ήταν εμφανείς, και είτε έκαναν πως αδιαφορούσαν μιλώντας για μακρινά ταξίδια και τέχνη είτε, πάλι, ενθάρρυναν τα τεκταινόμενα με κατάλληλες παρατηρήσεις ή ονειρεύονταν όρκους πίστης από τους κοντινούς θαμώνες. Ο Μ, Ισπανός, πλησίασε τον Υ και του είπε πόσο του λείπει η Μαδρίτη αλλά και πόσο αισιόδοξος είναι για το πολιτικό μέλλον της Ελλάδας. Είχε ερωτευτεί πρόσφατα την Β, ακολουθώντας την εδώ. «Ωραία», είπε ο Υ και γύρισε πάλι στον Χ ο οποίος όμως ήταν κάπως αλαφιασμένος. Καθώς οι εντάσεις αυξάνονταν ολοένα πιο πολύ, οι χαρακτήρες και οι διαθέσεις άρχισαν να διαγράφονται με διαύγεια στα πρόσωπα. Στις 5 βότκες αναγκαστικά έκανα δύο βήματα πίσω, σταμάτησα να καταλαβαίνω τις φωνές, κοίταξα τα ωραία μάτια του διπλανού κοκκαλωμένου και άφησα το τραγούδι των Cobra Killer να μπει μέσα μου.
Το βράδυ έκλεισε με καυτό τσάι και τους Efterklang. Επίσης, υπό την επήρεια των εξής στίχων, οι οποίοι γέννησαν στο μυαλό μου πολλά ακατανόητα όνειρα, όλα ανεξαιρέτως σε κέντρα πόλεων:
"Γνώρισα ανθρώπους που δεν τους πλήγωνε τίποτα όσο η εικόνα του πατρικού τους σπιτιού, κι αν αυτό τύχαινε να είναι στεφανωμένο απ’ τα κύματα ή πνιγμένο στα δέντρα, αν υπήρχε έστω μια βραδυνή, φωταγωγημένη σκηνή ή μια βιαστικά κρυμμένη σκιά, μια γωνία που έπαιρνε την έκφραση ενός ανθρώπου ή μιας γιορτής, τόσο πιο πολύ ξέσπαγαν σε δάκρυα και πελάγωναν μέσα σ’ αυτό τον ένοχο σπασμό που μας δίνουν τα αγαπημένα πράγματα.
Γνώρισα ανθρώπους που μόνο αλαλαγμοί χαράς έβγαιναν απ’ το στόμα τους, που η ζωή τους ήταν η συνειδητή αποφυγή κάθε σκέψης και ζούσαν σ’ ένα παρόν ακατάλυτο που μόνο οι ποιητές έχουν παροδικά γνωρίσει. Ανθρώπους που ένας νέος με ζεστό αίμα στις φλέβες του, γεμάτος αυταπάρνηση κι εγωισμό, καλό θα ήταν να αποφεύγει, ανθρώπους που ζούσαν σε λήθαργο, κάτω από σκοτεινά φώτα, βλέποντας σε μια γη χωρίς καλοκαίρια και μυρωδιές ή άλλους που δεν μπορούσαν να ζήσουν πραγματικά και είτε ο ήλιος τούς έκαιγε τα βλέφαρα, είτε ο αέρας τους σκέπαζε τ’ αυτιά, εκείνοι δεν έκλαιγαν ποτέ για τίποτα και είχαν μιαν έμμονη χαρά να δηλητηριάζουν τα πάντα γύρω τους.
Γνώρισα γυναίκες και άντρες που ανέλυαν για χρόνια μια χειρονομία για να έχουν την απόλαυση μιας μόνο λέξης ή ακόμα τις γιορταστικές σκιές μιας περασμένης νύχτας, ζώντας στον Όλυμπο του εαυτού τους, σ’ ένα κόσμο που γερνούσε παντοτινά μέσα στην Τέχνη.
Ανθρώπους που είχαν ένα θεό στο μαξιλλάρι τους όταν ξυπνούσαν κι άκουγαν τα κύματα να τρέχουν σε μακρινές παραλίες, να σπάνε σε απέραντες αμμουδιές, σε ολόισιες πραιρίες".
(Χάρης Μεγαλυνός, «Ένα τύμπανο μέσα στο άλλο», Το μήλον της έριδος, 1983)
Wednesday, October 10, 2007
Tuesday, September 25, 2007
I haven't fucked much with the past, but I've fucked plenty with the future
Το τι έγινε μετά το γνωρίζεις, ακριβή φίλη, είπε η φίλη, απ’ όσα τραγουδήθηκαν και όσα δεν τραγουδήθηκαν, τις σημύδες, το μικρό ξενοδοχείο στο Παρίσι όπου πέθανε ο Ζενέ, έναν αγκώνα, μια μασχάλη, πάρα, πάρα πολλά τσιγάρα, τις περούκες που τις κρέμασαν σε χαμηλούς στύλους, τους αγνώστους στο δωματιάκι κάτω, το τραυματισμένο τηλέφωνο ― μην ακουμπάτε. Τη φωτεινή αχτίδα που έσβησε μέσα στη λάσπη, τους λεπτούς στροβιλισμούς, τις ταλαντεύσεις, τις κραυγές και τις προσπάθειες ορθοστασίας. Hic dissonant ubique, nam enim sic diversis cantilenis clamore solent. [Ambulance, εξήγησέ μας!] Όλες οι φωνές εδώ διαφωνούν, έτσι όπως τα διάφορα τραγούδια με κραυγές βγαίνουν ταυτόχρονα. Η μέρα ήταν ακόμη τέλεια, αξιαγάπητα τα παιδιά, διασκεδαστικά, και όλοι, απ’ τους συντετριμμένους ώς τους άφταστους, ταλαντεύονταν μες στο ρεύμα της μουσικής προς τα πάνω. Δεν έπλητταν. Δεν είχαν αποθαρρυνθεί. Οι γυναίκες ήταν ξένοιαστες, νιώθαν πιο αισθησιακές. Χάρις σ’ εσένα, ακριβή φίλη. Η μουσική εισχώρησε παντού. Στο στόμα. Στις μασχάλες. Ανάμεσα στα πόδια. Η μουσική, ένας τρόπος να πετάξεις ψηλά να πετάξεις πέρα. Θυμάμαι το σάλιο, αλλά και το χαστούκι και τις τσαλακωμένες, βρόμικες εφημερίδες. Έφυγες και ύστερα γύρισες πάλι. Χαμογέλασες πλατιά. Το χαμόγελό σου είναι ακόμη ακαταμάχητο. Ξανακέρδισε τη νύχτα. Ξανακέρδισε τη ζωή. Μ’ απαγγελίες, σωριάσματα, χοροπηδητά και κραυγές: Aux vaincus! Στους νικημένους!
[Susan Sontag, Σημείωμα στο Land (1975-2002)]
Monday, September 10, 2007
Όχι, δεν είσαι μόνο εσύ
― Τα δελφίνια κοιμούνται πάντα με το ένα μάτι ανοιχτό.
― Ευκαιρίας δοθείσης, τα γουρούνια γίνονται αλκοολικά.
― Τα γεννητικά όργανα του σαλιγκαριού βρίσκονται στο κεφάλι του.
― Το kiwi ή απτέρυξ, εθνικό πουλί της Νέας Ζηλανδίας, δεν πετάει, είναι σχεδόν τυφλό, ζει μέσα σε μια τρύπα στο έδαφος και γεννάει ένα μόνο αυγό κάθε χρόνο. Ως είδος επιβιώνει, όμως, εδώ και 10.000 χρόνια.
― Οι ταύροι και οι σκύλοι έχουν αχρωματοψία.
― Τα φίδια δεν κλείνουν τα μάτια ποτέ στη ζωή τους.
― Τα πουλιά ποτέ δεν κοιμούνται μέσα στη φωλιά τους. Τη χρησιμοποιούν μόνο για ολιγόχρονη ανάπαυση.
― Ορισμένα είδη ψαριών δεν είναι καθόλου ανθεκτικά στη θάλασσα: παθαίνουν ναυτία.
― Η ανία μπορεί να οδηγήσει τους παπαγάλους στη μελαγχολία ή ακόμη και την παραφροσύνη.
― Η αράχνη «μαύρη χήρα» (Latrodectus mactans) μπορεί να καταβροχθίσει μέχρι και 20 αρσενικούς ερωτικούς συντρόφους την ημέρα.
― Το θηλυκό περιστέρι δεν μπορεί να γεννήσει αν μείνει μόνο του. Πρέπει να κοιτάζει κάποιο άλλο περιστέρι, για να τα καταφέρει. Περιέργως, το είδωλό της σε καθρέφτη είναι εξίσου αποτελεσματικό.
― Το πουλί Antpitta Avis Canis Ridgley δεν κελαηδάει. Γαβγίζει.
― Τα χρυσόψαρα μπορούν να κρατήσουν μια πληροφορία στη μνήμη τους μόνον επί 3 δευτερόλεπτα.
― Οι νεαροί κάστορες ζουν μαζί με τους γονείς τους τα πρώτα δύο (ολόκληρα) χρόνια της ζωής τους.
― Το σελάχι Manta birostris του Ατλαντικού, γνωστό και ως Manta Ray, Γιγάντιος Διάβολος (πλάτος μέχρι και 7 μέτρα) ή διαβολόψαρο, αντίθετα με τη μακραίωνη φήμη ότι τυλίγει μέσα του και διαβολικά καταβροχθίζει τους δύτες, είναι εχθρικό μόνο προς το πλαγκτόν, το οποίο είναι και η αποκλειστική του τροφή.
Thursday, August 30, 2007
International Dark Skies
Αυτό το ζεστό καλοκαίρι (που κρατάει ακόμα), αν και δεν βρέθηκα όσες φορές θα ήθελα σε μακρινές παραλίες, νύχτα, μακριά από το φως, δεν μπόρεσα να αποφύγω την ίδια σκέψη που κάνω εδώ και χρόνια: ότι στην υπόλοιπη (χειμερινή) ζωή δεν γνωρίζω τι και πώς ακριβώς είναι ο ουρανός. Με αφήνει έκπληκτο κάθε φορά το γεγονός ότι στις σκοτεινές παραλίες των νησιών αποκαλύπτονται αστερισμοί και βάθη που πλέον φαίνονται μόνο σε ειδικά βιβλία.
Από το 1988, δρα στην Αμερική ο Διεθνής Σύνδεσμος Σκοτεινών Ουρανών, μια ομάδα αστρονόμων που μάχεται κατά της φωτομόλυνσης και υπέρ της δυνατότητας παρατήρησης (επιστημονικής ή όχι) των αστεριών και των σχηματισμών τους. Με επιχειρήματα για την ευεργετική επίδραση του σκοταδιού στον ανθρώπινο οργανισμό, τη σημαντική ενεργειακή εξοικονόμηση και την προστασία των νυκτόβιων ζώων από την υπερβολικό φωτισμό των πόλεων, ο Σύνδεσμος είναι ένα μόνο από τα μέλη του παγκόσμιου Dark-Sky Movement, το οποίο προωθεί τους ίδιους στόχους.
Από το μπαλκόνι μου, ο ουρανός της πόλης έχει ένα παχύρρευστο γκρίζο-πορτοκαλί, στο οποίο μερικές φορές εμφανίζονται τα πιο δυνατά αστέρια, αποδυναμωμένα. Όταν θέλω να δω το βάθος του ουρανού, ασυναίσθητα κλείνω τα μάτια.
Thursday, July 26, 2007
Tuesday, July 10, 2007
Saturday, June 30, 2007
Calenture
Στο καφεστιατόριο Καλόφεγγο, στο πίσω μέρος του Κουφονησίου, στην τοποθεσία Πορί, που είναι και η ωραιότερη του νησιού, μπορείς να γείρεις στο χαμηλό τοιχίο κάτω από την καλαμωτή και να διαπιστώσεις το θαύμα της συγχώνευσης του κυκλαδίτικου νησιού στο τέλος της ερήμου Γκρέιτ Βικτώρια της Αυστραλίας. Παρά τον καυτό ήλιο, οι μαργαρίτες είναι πάντα πολύ δυνατές και οι ευγενικοί καταστημάρχες πιστεύουν στην καλοκαιρινή στοργή του Devendra Banhart και των Triffids. Λίγο προτού εισβάλλουν στον όρμο στόλοι από σκάφη αναψυχής, η κρυστάλλινη θάλασσα σε απορροφά και το περίγραμμά σου σβήνει στην ανεπαίσθητη οπισθοχώρηση των κυμάτων.
Saturday, June 23, 2007
Wednesday, June 20, 2007
What Fassbinder film is it?
The one-armed man walks into a flower shop
And says: What flower expresses
Days go by
And they just keep going by endlessly
Pulling you Into the future
Days go by
Endlessly
Endlessly pulling you
Into the future?
And the florist says: White Lily.
(Στο τέλος, κατεβήκαμε τα πέτρινα σκαλιά, προς τη σκηνή. Στάθηκα μπροστά από το συνθεσάιζερ και παρατήρησα τη θέση όπου πριν ακουμπούσαν τα δάχτυλά της, τη θέση του προσώπου της πίσω από το μικρόφωνο. Η φωνή της, η αφήγησή της, μια φιλική συμβουλή ύστερα από ένα σοβαρό λάθος. Ο αέρας ήταν ακόμη ελαφρύς, καθώς προχωρούσαμε αργά έξω.)
The one-armed man walks into a flower shop
And says: What flower expresses
Days go by
And they just keep going by endlessly
Pulling you Into the future
Days go by
Endlessly
Endlessly pulling you
Into the future?
And the florist says: White Lily.
(Στο τέλος, κατεβήκαμε τα πέτρινα σκαλιά, προς τη σκηνή. Στάθηκα μπροστά από το συνθεσάιζερ και παρατήρησα τη θέση όπου πριν ακουμπούσαν τα δάχτυλά της, τη θέση του προσώπου της πίσω από το μικρόφωνο. Η φωνή της, η αφήγησή της, μια φιλική συμβουλή ύστερα από ένα σοβαρό λάθος. Ο αέρας ήταν ακόμη ελαφρύς, καθώς προχωρούσαμε αργά έξω.)
Saturday, June 16, 2007
Head first, anyone?
Το πρώτο μπάνιο του καλοκαιριού είναι πάντα μια δοκιμασία. Κυριολεκτικά: κρυώνω τόσο, ώστε διστάζω να προχωρήσω μέσα στο νερό· μαζεύω αρκετή θέληση (ΟΚ, δεν είμαι τύπος της παγωμένης θάλασσας…) και βουτάω σαν να επιτίθεμαι. Μέσα στο νερό, όμως, όλα είναι καθησυχαστικά και, πολλές φορές, μου δημιουργείται η αίσθηση ότι ο γαλάζιος βυθός συμφωνεί.
Sunday, June 03, 2007
Λίγα εκατοστά πάνω από το έδαφος
Καθώς είχαν αρχίσει να αποχωρούν οι τελευταίοι καλεσμένοι από το πάρτυ του Κ, σχεδόν πρωί, μπήκαν δύο Γάλλοι, χορευτές, ο E και ο F, και μείναμε να μιλάμε και να ακούμε και να χορεύουμε ντίσκο: εγώ με τον Κ «αθώα» (όπως μας είπαν)· εκείνοι με εκθαμβωτικoύς αυτοσχεδιασμούς και ακροβατικά. Ξημέρωσε και, ενώ τους φωτογράφιζα, αναρωτήθηκα πόσο άνισα είναι μοιρασμένη η βαρύτητα σε αυτόν τον πλανήτη. Τρελή ζήλια.
Wednesday, May 30, 2007
Το ευτυχισμένο κτήριο
Ι.
Πριν από μερικές μέρες, βρέθηκα σε ένα υπερσύγχρονο κτήριο στο Μαρούσι, όπου στεγάζεται πολυτελής μαιευτική κλινική, όπου μια φίλη γέννησε το δεύτερο παιδάκι της και μας ξαναέκανε όλους χαρούμενους.
Εγώ και ο πατέρας βγήκαμε προφανώς έξω από το κτήριο για να καπνίσουμε μαζί με τους υπόλοιπους εξαρτημένους. Πολύ απλά, μας πλησίασε μια μεσήλικη κυρία (μάλλον από την επαρχία) και ζήτησε ένα κινητό τηλέφωνο να ειδοποιήσει κάποιον γνωστό της που βρισκόταν σε κάποιον από τους πάνω ορόφους. Σε λίγο είδαμε ότι έτρεμε και της μιλήσαμε για να τη συνεφέρουμε, ρωτώντας τη τι ακριβώς της συνέβαινε. Είχε απλώς αποφασίσει να κατεβεί μόνη της έξω από το κτήριο και, διασχίζοντας τους κλειστούς διαδρόμους, είχε καταλήξει στην κατάσταση που τη βρήκαμε. «Δεν ξέρω, όπως κατέβαινα, ξαφνικά ένιωσα μόνη».
ΙΙ.
Μουσείο Μπενάκη, Το πεινασμένο κιβώτιο: Οι απέραντοι χώροι των MVRDV, 25/5 – 25/7/07.
Πριν από μερικές μέρες, πήγα στην έκθεση των MVRDV μαζί με τον Κ, τον Γ και τη Μ. Παρά τον περιορισμένο χώρο, γυρίσαμε όλοι μαζί τα εκθέματα σχολιάζοντας, γελώντας και απορώντας, μπαίνοντας ανάμεσα στις διαχωριστικές κουρτίνες, ψηλαφώντας τις μακέτες.
Οι MVRDV είναι Ολλανδοί αρχιτέκτονες με διεθνή δράση και φτειάχνουν "πεινασμένα κιβώτια" που προσπαθούν να ενσωματώσουν κατά το δυνατόν περισσότερες λειτουργικές ή φιλοσοφικές λεπτομέρειες, ανάγοντας την έκβαση της προσπάθειας σε μόνη αισθητική πρόταση. Ενώ μπορείς εύκολα να ταυτίσεις στοιχεία των κτηρίων με ρεύματα και επιρροές, η κύρια αίσθηση είναι μάλλον η ασυνήθιστη φιλικότητα που εξασφαλίζουν η ασυμμετρία, το χιούμορ και η ένταξη απίθανων κι ωστόσο ζωτικών στοιχείων, όπως είναι ένα άλσος στον δεύτερο όροφο του Ολλανδικού Περίπτερου στην Expo 2000 στο Αννόβερο ή μια πλατεία και κατακόκκινα κλιμακοστάσια μέσα σε ένα γκριζόλευκο κτήριο κατοικιών στη Μαδρίτη.
Βγάλαμε χαμογελαστές φωτογραφίες μπροστά στις μακέτες και για μια στιγμή ονειρεύτηκα να κοιτάζω τον έξω κόσμο μέσα από τις διάφανες βιβλιοθήκες που θα χτιστούν σε δύο πόλεις της Ολλανδίας.
Friday, May 11, 2007
INLAND EMPIRE
Πρόκειται για το όνομα μιας περιοχής στις ΗΠΑ που περιλαμβάνει τη δυτική Ουάσιγκτον, το ανατολικό Όρεγκον, το βόρειο Άινταχο και τη δυτική Μοντάνα. Η λέξη inland σηματοδοτεί ότι η περιοχή ξεκινά 37 χλμ μακριά από τον ωκεανό, στην ενδοχώρα. Αν και στην ταινία υπάρχουν σαφείς αναφορές σε πόλεις της περιοχής αυτής, γεγονός είναι επίσης ότι η επιλογή του σκηνοθέτη να κεφαλαιογραφήσει τον τίτλο παραπέμπει και σε κάτι διαφορετικό.
Μια χολλυγουντιανή σταρ πρόκειται να παίξει στο ριμέικ μιας καταραμένης πολωνικής ταινίας (οι πρωταγωνιστές έχουν δολοφονηθεί)· ερωτεύεται τον συμπρωταγωνιστή της (παρανοεί)· μια οικογένεια ανθρωποειδών κουνελιών (από την τηλεοπτική σειρά Rabbitsτου Λ) ζει ένα κάποιο δράμα και σε κάθε ατάκα τους ακούγονται off-γέλια σαν να πρόκειται για ξεκαρδιστικό sitcom (νοσηρό μέχρι τρόμου)· Πολωνίδες καλλονές πέφτουν θύματα σωματεμπορίου· κινήσεις σε ημισκότεινους διαδρόμους σαν σε εγκεφαλικούς λοβούς. Και ούτω καθεξής.
Η ταινία έρχεται ως ένα ακόμη παράδειγμα ονειρικής κινηματογράφησης, αναπτυσσόμενη δηλαδή πάνω στην ανύπαρκτη ή άλογη δομή των ονείρων. Παρουσιάζει μεταξύ άλλων τη συνέχεια της (υποσυνείδητης) ζωής προσώπων προηγούμενων ταινιών του Λ., με έναν τρόπο ζεστό και συγχρόνως ανατριχιαστικό. Με την εναλλαγή των σκηνών κατεβαίνεις σε έναν μακάβριο βυθό, τόσο αδικαιολόγητο όσο και ο όποιος εφιάλτης. Οι διάλογοι είναι ξεκάθαρα παρανοϊκοί (προκαλώντας τα εθιμοτυπικά νευρικά γέλια στην αίθουσα – ειρωνεία όμως: κανείς δεν συνειδητοποιεί ότι τα γέλια για την ταινία δεν διαφέρουν από τα γέλια για το σίτκομ με τα κουνέλια) και η μουσική, όπως πάντα, υπέροχη και ανησυχαστική.
Διαρκής εμμονή στην απώλεια ή την ανυπαρξία ταυτότητας, στη σύγχυση ως τρόπο ζωής. Γυναίκες ακολουθούν κατάρες, γυναίκες αγαπούν ή μισούν μην ξέροντας γιατί, γυναίκες χορεύουν γιατί ο χορός οδηγεί πέρα από την οδύνη, γυναίκες εκδίδονται ή πεθαίνουν στο πεζοδρόμιο χωρίς ταυτότητα.
Σκέφτηκα ότι το κέντρο όλης της ταινίας είναι η σκηνή με την Λώρα Ντερν αδρανή στην πολυθρόνα της. Ό,τι βλέπουμε είναι το νήμα των σκέψεων, των φαντασιών, των φοβιών της, καθώς εξαϋλώνεται μέσα στην πλήρη κόπωση του απογεύματος. Έτσι, ο τρόμος μπορεί να εναλλάσσεται με το αναπάντεχο χορευτικό των κοριτσιών που στεφανώνουν σαν φαντάσματα υγείας ή νιότης τη σκέψη της, και κάθε εικόνα, κάθε εξέλιξη, να ενώνεται στην ακατάστατη σειρά του (διαταραγμένου; –έχει όμως καμία σημασία;) μυαλού της.
Δυο μέρες μετά, δεν έχω ακόμα καταλάβει αν με συγκίνησε ή όχι η ταινία. Σε κάθε λεπτό της επανερχόμουν στο Eraserhead και, όπως σε αυτό, η κύρια ανταπόκρισή μου ήταν κυρίως για τον βόμβο που λειτουργεί ως ηχητική υπόκρουση της (περι)πλοκής, για τον διαρκή βόμβο που αναγνωρίζω στους διαδρόμους του δικού μου υποσυνείδητου.
Υ.Γ.: Μια εκστατική έκπληξη ήλθε στην τελευταία σκηνή της ταινίας, όπου όλα τα κορίτσια χορεύουν για τον Λ ηδονικά και ανακουφιστικά το Sinnerman της Nina Simone, ανταλλάσσοντας χάδια, βλέμματα φιλίας. Κάπου εκεί, η κάμερα περνάει γρήγορα σε όλον τον χώρο, δείχνοντάς μας οικεία και ανοίκεια πρόσωπα και επιτρέποντάς μας μόνο επί ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, σε μια εσωτερική έκρηξη σοκαριστικής αγάπης, να διακρίνουμε το αμυδρά φωτισμένο προφίλ της Ναστάζια Κίνσκι.
Wednesday, May 09, 2007
Sunday, April 29, 2007
La La La
Οδηγίες: Πρώτα διαλέγεις ένα από τα χρωματιστά κομμάτια του μεσαίου τροχού. Πίσω από κάθε χρώμα βρίσκεται ένας ήχος. Ύστερα τοποθετείς το κομμάτι σε κάποιο από τα άδεια κελιά των υπόλοιπων τροχών και επαναλαμβάνεις τη διαδικασία δοκιμάζοντας τις διαφορετικές δυνατότητες που σου δίνει ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ. Στο τέλος, απολαμβάνεις την ηχητική μεταμόρφωση των χρωμάτων και αναρωτιέσαι γιατί έχει ξαφνικά αλλάξει το φως.
Πρόκειται για δημιούργημα του Paul Farrington ή Tonne, ο οποίος εξειδικεύεται στη συγχώνευση πηγών οπτικού και ακουστικού υλικού για τη δημιουργία sound-toys και άλλων αξιοπερίεργων. Συνοδεύει επίσης ως τρίτο μέρος (Lata sound-toy) το cd Lana (+ Lara dvd ) του Simon Fisher Turner, το οποίο κυκλοφόρησε το 2005 (μα πού είχα τον νου μου τότε;). Σε αποσπάσματα και ήχους που έχει συλλέξει ή επεξεργαστεί ο SFT βασίζεται η πολύ ενδιαφέρουσα ηχητική γκάμα του παιχνιδιού.
O SFT περιγράφει τη μουσική που συνέθεσε και από την οποία αντλήθηκαν οι ήχοι του Lata ως «φαντασματική», λόγω των αλλεπάλληλων στρωμάτων επεξεργασίας και των θολωμένων προελεύσεών τους. Πράγματι, όχι μόνο μπορείς να απολαύσεις την αλλόκοτη μουσική του cd, αλλά κάθε τόσο μπορείς με το sound-toy να συνθέσεις μια χρωματική σειρά και να παρακολουθήσεις καλοσυνάτα φαντάσματα να αρχίσουν να μπαίνουν ένα-ένα από το παράθυρο. Αν υποθέσουμε ότι θες να τα καλέσεις, δηλαδή.
Πρόκειται για δημιούργημα του Paul Farrington ή Tonne, ο οποίος εξειδικεύεται στη συγχώνευση πηγών οπτικού και ακουστικού υλικού για τη δημιουργία sound-toys και άλλων αξιοπερίεργων. Συνοδεύει επίσης ως τρίτο μέρος (Lata sound-toy) το cd Lana (+ Lara dvd ) του Simon Fisher Turner, το οποίο κυκλοφόρησε το 2005 (μα πού είχα τον νου μου τότε;). Σε αποσπάσματα και ήχους που έχει συλλέξει ή επεξεργαστεί ο SFT βασίζεται η πολύ ενδιαφέρουσα ηχητική γκάμα του παιχνιδιού.
O SFT περιγράφει τη μουσική που συνέθεσε και από την οποία αντλήθηκαν οι ήχοι του Lata ως «φαντασματική», λόγω των αλλεπάλληλων στρωμάτων επεξεργασίας και των θολωμένων προελεύσεών τους. Πράγματι, όχι μόνο μπορείς να απολαύσεις την αλλόκοτη μουσική του cd, αλλά κάθε τόσο μπορείς με το sound-toy να συνθέσεις μια χρωματική σειρά και να παρακολουθήσεις καλοσυνάτα φαντάσματα να αρχίσουν να μπαίνουν ένα-ένα από το παράθυρο. Αν υποθέσουμε ότι θες να τα καλέσεις, δηλαδή.
Wednesday, April 18, 2007
Aliens in our midst
Οι θεματικές (υπάρχουν κι άλλες;) επιλογές/συλλογές τραγουδιών έχουν συνήθως φετιχιστική ή και διευκρινιστική λειτουργία. Κατά κανόνα επαναλαμβάνουν με πιο εκφραστικό τρόπο λόγια, ιστορίες και ιδέες που έχουν ήδη διατυπωθεί και ίσως δεν τους έχει δοθεί αρκετή σημασία. Μπορεί και όχι. Στις επιλογές όπου τα τραγούδια δρουν σαν παράγραφοι ενός δοκιμίου, τα πράγματα είναι κάπως πιο απαιτητικά. Περιμένεις διεξοδική ανάπτυξη του θέματος και ενδεχομένως αντιμετωπίζεις τα τραγούδια ως εξαντλητικά επιχειρήματα ή, πάλι, ως ακριβή στιγμιότυπα μιας ιστορίας.
Τη συλλογή From the Closet to the Charts : Queer Noises 1961-1978 την επιμελήθηκε ο μουσικοκριτικός Jon Savage, γνωστός για την σημαντικότερη ιστορική μονογραφία με θέμα το βρετανικό πανκ, England’s Dreaming. Η συλλογή κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 2006 και, παρά την αρχειακή σπουδαιότητά της, κατηγορήθηκε από αρκετούς για την έλλειψη (με μία μόνη εξαίρεση) γυναικείων συνεισφορών στη χρονολογική ιστορία του queer song, την οποία και επιχειρεί να καταγράψει. Είναι εμφανής και άδικη η έλλειψη αυτή.
Όταν ανοίγεις το cd, σε υποδέχονται εικόνες ημίγυμνων μοντέλων, από αυτές που κυκλοφορούσαν στα «αθλητικά» περιοδικά της δεκαετίας του ’60. Αριθμοί (σε ίντσες) για τις διαστάσεις των σωμάτων και ελάχιστες φωτογραφικές στάσεις αισθητικής «sad young men». Υπάρχει συνοδευτικό φυλλάδιο με την ιστορία και τη σημασία καθενός τραγουδιού, καθώς και φωτογραφίες άγνωστων ως επί το πλείστον καλλιτεχνών. Υπάρχει επίσης η πιο σέξι φωτογραφία του Ray Davies που γνωρίζω.
Η συλλογή ξεκινά πράγματι από τη δεκαετία του ’60, με μια σειρά τραγουδιών που συνδυάζουν τον εξωφρενισμό ενός ντραγκ σόου σε κλαμπ του Σαν Φρανσίσκο, τη leather επιθετικότητα και την αγαπημένη ακροβασία του Ray. Πραγματικές εκπλήξεις, η παρουσία ενός υπέροχου, αναπάντεχου b-side των Tornados (του γκρουπ του Joe Meek) και η παρεμβολή μιας ξετρελαμένης παρωδίας με τον ανεκδιήγητο τίτλο Kay, why?.
Καθώς αρχίζει η δεκαετία του ’70, γίνονται πιο ρητές οι gay αναφορές και τα πράγματα οδεύουν σταδιακά προς το απροχώρητο. Η γλυκύτητα της απελευθερωτικής μπαλάντας και η τολμηρή σόουλ υποχωρούν κάτω από τις εξοργισμένες κιθάρες των Ramones (!!!) και, πολύ περισσότερο, το φρικαρισμένο psych-punk των Twinkeyz και δύο ακόμη άγνωστων συγκροτημάτων της οριακής περιόδου: Dead Fingers Talk, Black Randy and the Metro Squad.
Παρά την ασυγχώρητη αβλεψία της, η μαγεία της συλλογής είναι ότι αναμειγνύει σε ένα συναρπαστικό κράμα κάθε πιθανή χροιά του (ανδρικού) gay φάσματος, προσπαθώντας ίσως να μείνει πιστή στην περιεκτικότητα της έννοιας queer του τίτλου, η οποία ήλθε τα τελευταία χρόνια να καλύψει και τις πιο περιφερειακές ομάδες. Οι διαθέσεις και τα συναισθήματα ξαφνικά φωτίζονται ή σκοτεινιάζουν, εναρμονιζόμενα με κάθε συγκίνηση αυτής της πορείας.
Η εκστατική έκρηξη έρχεται στο 24. τραγούδι του δίσκου. Είναι 1978. Καθώς το πανκ ωρύεται σε ερειπωμένες, βρόμικες γειτονιές, λιγοστά κλαμπ σε παράδρομους των μεγάλων πόλεων πάλλονται από κάτι καινούργιο και εξίσου θυμωμένο. Τους σκοτεινούς χώρους σχίζουν οι ακτίνες των mirror balls, τα αγόρια φορούν αστραφτερά πουκάμισα και χορεύουν σαν κορίτσια, η φωνή του Sylvester αναγγέλλει, ωρυόμενη και αυτή, μια νέα εποχή: you make me feel: mighty real.
Τη συλλογή From the Closet to the Charts : Queer Noises 1961-1978 την επιμελήθηκε ο μουσικοκριτικός Jon Savage, γνωστός για την σημαντικότερη ιστορική μονογραφία με θέμα το βρετανικό πανκ, England’s Dreaming. Η συλλογή κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 2006 και, παρά την αρχειακή σπουδαιότητά της, κατηγορήθηκε από αρκετούς για την έλλειψη (με μία μόνη εξαίρεση) γυναικείων συνεισφορών στη χρονολογική ιστορία του queer song, την οποία και επιχειρεί να καταγράψει. Είναι εμφανής και άδικη η έλλειψη αυτή.
Όταν ανοίγεις το cd, σε υποδέχονται εικόνες ημίγυμνων μοντέλων, από αυτές που κυκλοφορούσαν στα «αθλητικά» περιοδικά της δεκαετίας του ’60. Αριθμοί (σε ίντσες) για τις διαστάσεις των σωμάτων και ελάχιστες φωτογραφικές στάσεις αισθητικής «sad young men». Υπάρχει συνοδευτικό φυλλάδιο με την ιστορία και τη σημασία καθενός τραγουδιού, καθώς και φωτογραφίες άγνωστων ως επί το πλείστον καλλιτεχνών. Υπάρχει επίσης η πιο σέξι φωτογραφία του Ray Davies που γνωρίζω.
Η συλλογή ξεκινά πράγματι από τη δεκαετία του ’60, με μια σειρά τραγουδιών που συνδυάζουν τον εξωφρενισμό ενός ντραγκ σόου σε κλαμπ του Σαν Φρανσίσκο, τη leather επιθετικότητα και την αγαπημένη ακροβασία του Ray. Πραγματικές εκπλήξεις, η παρουσία ενός υπέροχου, αναπάντεχου b-side των Tornados (του γκρουπ του Joe Meek) και η παρεμβολή μιας ξετρελαμένης παρωδίας με τον ανεκδιήγητο τίτλο Kay, why?.
Καθώς αρχίζει η δεκαετία του ’70, γίνονται πιο ρητές οι gay αναφορές και τα πράγματα οδεύουν σταδιακά προς το απροχώρητο. Η γλυκύτητα της απελευθερωτικής μπαλάντας και η τολμηρή σόουλ υποχωρούν κάτω από τις εξοργισμένες κιθάρες των Ramones (!!!) και, πολύ περισσότερο, το φρικαρισμένο psych-punk των Twinkeyz και δύο ακόμη άγνωστων συγκροτημάτων της οριακής περιόδου: Dead Fingers Talk, Black Randy and the Metro Squad.
Παρά την ασυγχώρητη αβλεψία της, η μαγεία της συλλογής είναι ότι αναμειγνύει σε ένα συναρπαστικό κράμα κάθε πιθανή χροιά του (ανδρικού) gay φάσματος, προσπαθώντας ίσως να μείνει πιστή στην περιεκτικότητα της έννοιας queer του τίτλου, η οποία ήλθε τα τελευταία χρόνια να καλύψει και τις πιο περιφερειακές ομάδες. Οι διαθέσεις και τα συναισθήματα ξαφνικά φωτίζονται ή σκοτεινιάζουν, εναρμονιζόμενα με κάθε συγκίνηση αυτής της πορείας.
Η εκστατική έκρηξη έρχεται στο 24. τραγούδι του δίσκου. Είναι 1978. Καθώς το πανκ ωρύεται σε ερειπωμένες, βρόμικες γειτονιές, λιγοστά κλαμπ σε παράδρομους των μεγάλων πόλεων πάλλονται από κάτι καινούργιο και εξίσου θυμωμένο. Τους σκοτεινούς χώρους σχίζουν οι ακτίνες των mirror balls, τα αγόρια φορούν αστραφτερά πουκάμισα και χορεύουν σαν κορίτσια, η φωνή του Sylvester αναγγέλλει, ωρυόμενη και αυτή, μια νέα εποχή: you make me feel: mighty real.
Thursday, April 12, 2007
Ηλεκτρικό χέλι σε μια λίμνη με χρυσόψαρα
Τα χόμπι μου είναι η ανάγνωση, η ακρόαση μουσικής και η σιωπή.
Όταν σκεφτόμαστε τη βαναυσότητα, οφείλουμε να θυμόμαστε την ανοησία, τον φθόνο, την απογοήτευση, από όπου αυτή προήλθε.
Edith Louisa Sitwell (1887-1964)
Tuesday, April 10, 2007
Λάικ Κρίστμας
Εορταστικό τριήμερο μέσα σε λήθαργο πυρετού, από τον οποίο ξυπνούσα κάθε μία ώρα, για λίγα λεπτά, για να πιω τσάι, να ξεφυλλίσω σελίδες και εικόνες που έχω χρόνια αποστηθίσει, να ακούσω για πολλοστή φορά το Illinoise του Sufjan Stevens και να σκεφτώ πως ήδη μυρίζω την αλμύρα και πως η μουσική αυτή με κάνει να βυθίζομαι σε μια θάλασσα γαλάζια (OK, γκρίζα ή κάπως καστανή...) όσο τα μάτια του πρόσφατου αυτού αγαπημένου μου.
Υ.Γ.: Το παιδάκι της διπλανής πόρτας μου δάνεισε επίσης το αριστουργηματικό dvd Οι κότες το 'σκασαν ! Αιφνίδια βροχή θαλπωρής.
Thursday, April 05, 2007
Sunday, April 01, 2007
I collected your memories, too
Μεσάνυχτα, ενώ έμπαινε η 1η Απριλίου, συνειδητοποίησα ξαφνικά πως, αν και φοβάμαι ενίοτε πως δεν κατέχω τίποτε πλήρως και απολύτως, γνωρίζω ωστόσο ακόμη και τις ανάσες αυτού του τραγουδιού:
Poor Mr Sad
He`s flown away
In search of his heaven now
Heaven knows why
And Mr Sad
Left me a note to say
If he finds his heaven now
He won`t have time to cry
So I`m gonna fly, fly, fly away
On my wings I made
Out of sorrows I threw away, away
Maybe, I`ll be back one day
Who knows
Poor Mr Sad
He lives for dreams
He`s out of his mind it seems
With schemes that gleam
Too bright for me
But what the hell
I`ve nothing to lose
I built my wings today
So I say
Please wait for me
Because I`m gonna fly
So I`m gonna fly, fly, fly away
On my wings I made
Out of sorrows I threw away, away
Maybe, I`ll be back one day
Who knows
Poor Mr Sad
Gliding in the sky
You flew to your heaven now
Now I know why
I flew in search
Of years I left behind
But something
That`s in your mind
Is something nobody can take away
It`s yours forever
Saturday, March 31, 2007
Gregory Crewdson
Είναι η στατική μελαγχολία της ύπαρξης (απ’ ό,τι λέγεται) στα αμερικανικά προάστια ή (μου φαίνεται) στην απανταχού επαρχία. Είναι νωρίς το πρωί· η πραγματικότητα δεν υπάρχει· ένα σώμα περιφέρεται σε αναζήτηση μιας αγάπης από το εξώτερο διάστημα· σπανίως μια αχτίδα· ρευστές σκέψεις τσακισμένες από την αδράνεια –Θέλησα να γράψω κάτι για τις εντυπώσεις μου από τον G.C., αλλά τίποτε άλλο δεν μπορεί να έχει νόημα απόψε. Σε λίγη ώρα παίζει ο Μαρκ. Please, see.
Subscribe to:
Posts (Atom)