The one-armed man walks into a flower shop
And says: What flower expresses
Days go by
And they just keep going by endlessly
Pulling you Into the future
Days go by
Endlessly
Endlessly pulling you
Into the future?
And the florist says: White Lily.
(Στο τέλος, κατεβήκαμε τα πέτρινα σκαλιά, προς τη σκηνή. Στάθηκα μπροστά από το συνθεσάιζερ και παρατήρησα τη θέση όπου πριν ακουμπούσαν τα δάχτυλά της, τη θέση του προσώπου της πίσω από το μικρόφωνο. Η φωνή της, η αφήγησή της, μια φιλική συμβουλή ύστερα από ένα σοβαρό λάθος. Ο αέρας ήταν ακόμη ελαφρύς, καθώς προχωρούσαμε αργά έξω.)
5 comments:
Η θεϊκότερη στιγμή ήταν εκείνη που ο αέρας έπαιρνε τις νότες, που μόλις είχαν προλάβει να δώσουν το στίγμα του τραγουδιού, και τις στροβίλιζε σαν παιχνίδια-μελωδούς γύρω μου, ψιθυρίζοντάς μου: "Τώρα μόνο να μας μαντέψεις μπορείς...".
Ευχαριστώ!...
Όσο περνούν οι ώρες, τα κακώς κείμενα της προχθεσινής συναυλίας σιγά-σιγά ξεθωριάζουν και αυτό που μένει –εκτός από εκείνη την παρόρμηση να βουτήξω στο κενό, που παρά την ιδανική και ηδονική verticalité του χώρου καταπιέστηκε (κι αναρωτιέμαι αν θα μπορούσα να είχα συγκρατήσει σε κάποια φανταστική συναυλία των Swans στον ίδιο αυτό χώρο δεκαπέντε χρόνια πριν, ειδικότερα πριν από την εποχή της ποτοαπαγόρευσης) – είναι αυτή η πολύτιμη αίσθηση που, αν και όλο και πιο σπάνια, παραμένει μοναδικό ίσως ζητούμενο για να μπορώ να συνυπάρχω με τον εαυτό μου, να αντλώ θραύσματα ισορροπίας και να μπορώ να κοιτάζω τους φίλους μου στα μάτια: ότι υπάρχουν ακόμη μικρά σύμπαντα, φτιαγμένα συνήθως από τα μαγικά υλικά της μουσικής και των ανθρώπων που αγαπάμε, που, γεννώντας το ίδιο πάντα συναίσθημα πληρότητας και ευγνωμοσύνης, γίνονται my real home...
Chère Ambulance: :). Κατά τη διάρκεια της αναμετάδοσης, ήταν τόσο απαλές οι νότες, ώστε έκανα επιπλέον voodoo για να καταφέρουν οι κρυστάλλινες νότες (και οι δημιουργικές διαλείψεις) να φτάσουν ενισχυμένες μέσω κινητού στην εξωτική χώρα όπου ζεις... Τα κατάλαβες, βρε ambie, τα voodoo; :)
Dear Tightrope: Έχεις τόσο μα τόσο μα τόσο δίκιο... Μου είχε λείψει ο τρόπος που καταλαβαίνεις τα πράγματα τόσο μα τόσο μα τόσο πολύ...
Φυσικά, μικρό μου. Αυτά τα ελάχιστα λεπτά ήταν περισσότερο μαγεία παρά πραγματικότητα για μένα.
Όπως πάντα, δηλαδή, με αυτά τα δώρα που μου κάνεις.
Post a Comment