Psyberia

Έχω μια φίλη που εξηγεί πράγματα όπως «οι intricacies του μοντερνισμού», και την οποία παρακολουθώ αρκετά, ώστε να ανοίγουμε συζητήσεις στις οποίες αναγνωρίζουμε και αναλύουμε τον εαυτό μας στη δεδομένη εξελικτική φάση.

Έχω επίσης έναν φίλο τον οποίο πρόσφατα προσπάθησα να πείσω για την ανάγκη να εντρυφήσει στους Autechre, γιατί, εδώ και χρόνια, απλώς δεν μπορώ να φανταστώ κάτι πιο μοντέρνο, με την έννοια, ασφαλώς, του «intricately modern», δηλαδή του απολύτως πρωτοφανούς ή ασυνήθιστου.

Έχω τέλος μια ορισμένη αγωνία σχετικά με το κατά πόσον συμβαδίζω με τις τελευταίες εξελίξεις και αν αυτές είναι αρκετά ασυνήθιστες ή πρωτοφανείς, όσο θα έπρεπε δηλαδή, για να είναι αρκετά περιπετειώδεις ή, εντέλει, περίπλοκα μοντέρνες. Μερικές φορές με αφήνει, άλλες φορές είναι έντονη.

Απόψε, έχω γυρίσει στην Αθήνα από την επαρχιακή πόλη στην οποία ανήκω, εκεί όπου η ανάγκη του μοντερνισμού παραμένει, ανέκαθεν, ένα κάπως ευσεβές όνειρο, μια ανάγκη διαφυγής από την ανία του δεδομένου.

Οι Autechre ξεκίνησαν από απλές ωκεάνιες τοπιογραφίες και σταδιακά έφτασαν, και συνεχίζουν, στην εξερεύνηση του εξωγήινου ήχου. Η μουσική τους οδηγείται σε αλγοριθμικούς (αλγο-ρυθμικούς) ρυθμούς άγνωστους, αρμονίες που δεν γίνεται να υπάρξουν, συναισθηματικές γλώσσες που δεν μπορούν να αποκρυπτογραφηθούν, εντάσεις αφύσικες. Μερικές φορές πιστεύεις ότι αποκλείεται άνθρωποι να έχουν συνθέσει αυτές τις διαδρομές και ότι αποκλείεται άνθρωποι να ανταποκριθούν σωματικά (–αυτός δεν είναι ο τελικός σκοπός της μουσικής;) σε αυτές τις νύξεις.

Η τελική αίσθηση των έργων τους δεν είναι πολύ διαφορετική από τη δημιουργική αμηχανία μπροστά στις εικόνες αφαιρετικής τέχνης, την οποία ο καθένας, φαντάζομαι, ανάγει σε σύντομη προσωπική ιστορία. Ιστορία που έρχεται να συμπληρώσει εκείνο το απεχθές κενό, το κενό μπροστά στον θάνατο που υποβάλλει η έλλειψη περιπέτειας· κενό το οποίο συνυπάρχει, ή ταυτίζεται, με την ανάγκη σωτηρίας από αυτό που είσαι, μισείς, αγαπάς, δεν αποφεύγεις, περισσότερο.

Κοιτάζω γύρω, καθώς, επιλέγοντας τυχαία, ακούω το Draft 7.30 (2003) των Autechre, και αναρωτιέμαι, πάλι, αν ο μοντερνισμός δεν είναι τίποτε περισσότερο από την απολύτως ανθρώπινη ανάγκη διαφυγής από την ανία του δεδομένου.

Και αν, έκτοτε (μετά το 2003, ας πούμε), η σταδιακή καταφυγή στα στοιχειώδη, τα δεδομένα, είναι ένα είδος ισορροπίας - ή μοντερνιστικής κόπωσης.