αυτό το βράδυ, κοιτάζω τα φώτα έξω και μου λείπουν: η p. j. / μια υπολογίσιμα περιεκτικότερη συσκευασία τάνκερεϊ / η ambulance / η τόλμη να τηλεφωνήσω εκεί που δεν πρέπει / η νέα ταινία του d. lynch / η δυνατότητα να πάρω το πρώτο αεροπλάνο για τo ρέικιαβικ / η ηλεκτρική κιθάρα που βουίζει στο μυαλό μου, στα χέρια μου / η αίσθηση της οικογένειάς μου / η απάντηση στο ερώτημα: is this desire? / η μαγική δύναμη / νομίζω, αυτά.
5 comments:
Κάνε τις σκέψεις σου πολύχρωμα αυτοκινητάκια κι άστες να τρέξουν στο σύμπαν, όπως κάνουμε πάντα όταν η μόνη διέξοδος φαίνεται να είναι a lost highway.
Όλα όσα μας λείπουν πολύ είναι όλα όσα μας περιμένουν στην επόμενη στροφή της διαδρομής. Όσα ευχήθηκες δυνατά θα έρθουν να σε συναντήσουν ή θα τρέξεις να τα συναντήσεις χωρίς φόβο εσύ κάποιο βράδυ σαν αυτό.
Τα υπόλοιπα είναι απλώς background σε μια παράλογη ταινία που τη ζούμε σα ζωή.
Οι προβολείς εστιάζουν μόνο στο κέντρο του δρόμου, κι έτσι προχωράς προς τα κει που ξέρεις ότι σε καλεί ο προορισμός σου.
Το Σαββατόβραδο έπιασα στον κήπο μου ένα γαλάζιο αυτοκινητάκι με φτερά, έλεγε πάνω King Ink, χαμογελούσε με το πιο γνώριμο χαμόγελο του κόσμου, κι ήξερα πως το έστειλες εσύ.
Pernao apo to diko sou Savvato sti diki mou Deytera.
Simera einai Ka8ari Deytera.
Exo stin kardia mou ena sougia kai triakonta argyria.
Eimai etoimi na maxairoso to sympan kai na to skaso gia to pou8ena.
Arkei to pou8ena na simainei "gyrizo piso".
Se keino to Piso pou itan ka8aro, opos ki i epeteios tou.
Ta triakonta argyria mporo na ta 8apso kai na kano oti den ta aggiksa pote.
Kai meta na zitao aionios syggnomi.
- Ambulance: Είναι φοβερό... Σήμερα δύο φορές είδα αναφορές (ύστερα από πόσα χρόνια;) στον King Ink και σχεδόν δάκρυσα. Με δυσκολία τον θυμάμαι, αλλά, ναι, πρέπει να υπάρχει κάπου, οδηγώντας τα γνωστά φτερωτά γαλάζια αυτοκινητάκια... Used to be a sweet boy... :)
Κοιτάζω τη φωτογραφία του post...
και η εικόνα ανατρέπεται
το είδωλο της είναι η αντανάκλαση της δικής μου αίσθησης, σκέψης, αφαίρεσης
(sth like cybereflection...)
κι αναδύεται το ερώτημα:
...θα είναι οι παντόφλες μου εκεί να με περιμένουν όταν προσγειωθώ?
- Marx: Για κάποιον παράξενο λόγο, τα σχόλιό σου με έκανε να σκεφτώ ότι η χαμένη λεωφόρος είναι στην οροφή, ανάποδα, και απόψε το βράδυ περπατάμε στο ταβάνι του κόσμου, πάντα ανάποδα... Και φυσικά, ξυπόλυτοι, όπως σε όλα τα γλυκά όνειρα.
Post a Comment