- Adella: Ναι, για άλλοθι ψάχνω. Γιατί βλέπω πως εξιδανικεύω τα περιγράμματα εξ (άλλης) ανάγκης, η οποία κατά καιρούς λέγεται "σκοτάδι", μοναξιά ή υστερία. Όπως ακριβώς γίνεται και στα dark rooms (ή αλλιώς back rooms) [ή, επίσης, στα πάρκα και στα πορνοσινεμά] - γεια στο στόμα σου! Αλλά πάλι θα διαφωνήσεις, ε;
exeis skeftei pote oti ta perigrammatta einai aplws epinohseis tou nou mas, h dikaiologia pisw apo thn opoia kryvomaste prokeimenou na mhn kanoume ayth thn toso tromaktikh voutia sta splaxna mas, auth thn illigiwdh katavash sta skoteina swthika ths alhtheias mas (kai kyriws ths alhtheias twn allwn)?
- Eve: Το έχω σκεφτεί, ναι. Αυτές οι καταβάσεις είναι το παν, νομίζω. Απλώς, να: ενίοτε, η ανάμνηση ενός όμορφου περιγράμματος γίνεται πιεστική ανάγκη για τη φωτεινή εικόνα (και εκεί μπερδεύεται το πράγμα). Ενίοτε, πάλι, καταλαβαίνεις πως μερικά όμορφα περιγράμματα είναι μ.ό.ν.ο. περιγράμματα και πως καλά θα κάνεις να τα αγαπάς ως τέτοια. Που καταλήγεις; Μες στο σκοτάδι της πρώτης ιδέας, εξιδανικεύεις τα είδωλα της δεύτερης. Και πάλι από την αρχή.
Μερικές φορές πρέπει να σβήσεις όλα τα φώτα για να σβήσουν και οι φωτεινές εικόνες. Και μερικές φορές πρέπει να επιστρατεύσεις όλο το θυμό και το μίσος και τη θλίψη που έχεις συσσωρεύσει από παιδί και να τα στρέψεις με έναν σχεδόν αυτοκτονικό-δολοφονικό, σαδομαζοχιστικό τρόπο προς τα στοιχειά σου. Μερικές φορές ακόμα και το μίσος μεταμορφώνεται σε θετική έννοια όταν εξουδετερώνει τον πόνο. Μερικές φορές ο δρόμος ξεκινάει πολλά βήματα πιο πίσω από το σημείο που θεωρήσαμε αφετηρία. Μερικές φορές γι' αυτό φοβόμαστε τόσο πολύ την προαναφερόμενη κατάβαση: δύσκολο να γυρίσουμε προς τα πίσω για να αναζητήσουμε το πραγματικό σημείο εκκίνησης, τρομερό να βλέπουμε στο δρόμο τα λάθη και τις απογοητεύσεις μας να μας χλευάζουν, ανατριχιαστικό να διασταυρωνόμαστε ξανά με πλευρές του κουφαριού μας που παλεύαμε τόσα χρόνια να θάψουμε... Μερικές φορές το μόνο που θα έπρεπε να ευχόμαστε είναι να αδειάσει τελείως το κουτί της Πανδώρας...
Η ανάγκη εξειδανικεύει ακόμα και πολλά ατελή πράγματα. Τα κάνει να φαντάζουν ιδανικά ή έστω κανονικά ακόμα κι αν δεν είναι. Είναι μια ανθρώπινη διέξοδος όμως, σε κενά, ελλείψεις, αγωνίες και φαντάσματα. Κι άλλα πολλά, που ο καθένας γνωρίζει. Το περίγραμμα, καμιά φορά, αρκεί για να μετατρέψει κάτι μέτριο -ή και κακό, ενίοτε- σε αποδεκτό. Κανείς δεν είναι τυφλός, παρόλα αυτά. Όλοι μπορούν να αναγνωρίσουν τα ημίμετρα και τις ελλείψεις. Και να τα χρησιμοποιήσουν με τον τρόπο που χρειάζονται προκειμένου να αφήσουν το Algon να πάρει τον πόνο μακριά. Έστω για λίγο, έστω για κάποιο μέρος της διαδρομής.
Από την άλλη, υπάρχουν και περιγράμματα που ενημερώνουν σαφώς για το περιεχόμενό τους. Σπάνιο αλλά συμβαίνει. Ας μην κρίνουμε, γιατί σύντομα θα κριθούμε. Αν ακούγεται θεολογικό, ας ακουστεί καλύτερα ως σεβασμός. Στον Άλλον. Γενικώς.
Come closer and see see into the trees find the boy while you can Come closer and see see into the dark just follow your eyes just follow your eyes .................... what about your heart?
"Standing by my window, breathing summer breeze Saw a figure floating, 'neath the willow tree Asked us if we were happy, we said we didn't know Took us by the hands and up we go
We followed the dreamer through the purple hazy clouds He could control our sense of time We thought we were lost but no matter how we tried Everyone was in peace of mind
We felt the sensations drift inside our frames Finding complete contentment there And all the tensions that hurt us in the past Just seemed to vanish in thin air".
Eyxi8eite ena paromoio perigramma na sas parei kapoia mera makria, se ena olonyxtio taksidi iremias kai plirotitas. To epomeno proi, min anisyxeite, i kanoniki zoi sas perimenei panetoimi, me to roloi sto xeri, kalontymeni kai synepis. Xoris polla polla sxolia.
- Dear Marx: Πράγματι... What about hearts (γενικώς)? Να δούμε πότε θα έρθει η απάντηση...(αν υποθέσουμε ότι υπάρχει μία για τον καθένα, γιατί, ξέρεις, μπορεί και να μην υπάρχει: το τραγούδι σου το λέει καθαρά: I am running towards nothing again [and again...]) - Jella: Όλα καλά, βρε καλή μου, αλλά τι να υποθέσω πια με σένα: στίχους Judas Priest εδώ μέσα;!!...
10 comments:
Και στα dark rooms (ή αλλιώς back rooms) η ίδια τακτική ακολουθείται. Μήπως ψάχνεις για άλλοθι;
- Adella: Ναι, για άλλοθι ψάχνω. Γιατί βλέπω πως εξιδανικεύω τα περιγράμματα εξ (άλλης) ανάγκης, η οποία κατά καιρούς λέγεται "σκοτάδι", μοναξιά ή υστερία. Όπως ακριβώς γίνεται και στα dark rooms (ή αλλιώς back rooms) [ή, επίσης, στα πάρκα και στα πορνοσινεμά] - γεια στο στόμα σου!
Αλλά πάλι θα διαφωνήσεις, ε;
exeis skeftei pote oti ta perigrammatta einai aplws epinohseis tou nou mas, h dikaiologia pisw apo thn opoia kryvomaste prokeimenou na mhn kanoume ayth thn toso tromaktikh voutia sta splaxna mas, auth thn illigiwdh katavash sta skoteina swthika ths alhtheias mas (kai kyriws ths alhtheias twn allwn)?
- Eve: Το έχω σκεφτεί, ναι. Αυτές οι καταβάσεις είναι το παν, νομίζω. Απλώς, να: ενίοτε, η ανάμνηση ενός όμορφου περιγράμματος γίνεται πιεστική ανάγκη για τη φωτεινή εικόνα (και εκεί μπερδεύεται το πράγμα). Ενίοτε, πάλι, καταλαβαίνεις πως μερικά όμορφα περιγράμματα είναι μ.ό.ν.ο. περιγράμματα και πως καλά θα κάνεις να τα αγαπάς ως τέτοια. Που καταλήγεις; Μες στο σκοτάδι της πρώτης ιδέας, εξιδανικεύεις τα είδωλα της δεύτερης. Και πάλι από την αρχή.
Μερικές φορές πρέπει να σβήσεις όλα τα φώτα για να σβήσουν και οι φωτεινές εικόνες. Και μερικές φορές πρέπει να επιστρατεύσεις όλο το θυμό και το μίσος και τη θλίψη που έχεις συσσωρεύσει από παιδί και να τα στρέψεις με έναν σχεδόν αυτοκτονικό-δολοφονικό, σαδομαζοχιστικό τρόπο προς τα στοιχειά σου. Μερικές φορές ακόμα και το μίσος μεταμορφώνεται σε θετική έννοια όταν εξουδετερώνει τον πόνο. Μερικές φορές ο δρόμος ξεκινάει πολλά βήματα πιο πίσω από το σημείο που θεωρήσαμε αφετηρία. Μερικές φορές γι' αυτό φοβόμαστε τόσο πολύ την προαναφερόμενη κατάβαση: δύσκολο να γυρίσουμε προς τα πίσω για να αναζητήσουμε το πραγματικό σημείο εκκίνησης, τρομερό να βλέπουμε στο δρόμο τα λάθη και τις απογοητεύσεις μας να μας χλευάζουν, ανατριχιαστικό να διασταυρωνόμαστε ξανά με πλευρές του κουφαριού μας που παλεύαμε τόσα χρόνια να θάψουμε... Μερικές φορές το μόνο που θα έπρεπε να ευχόμαστε είναι να αδειάσει τελείως το κουτί της Πανδώρας...
Η ανάγκη εξειδανικεύει ακόμα και πολλά ατελή πράγματα. Τα κάνει να φαντάζουν ιδανικά ή έστω κανονικά ακόμα κι αν δεν είναι.
Είναι μια ανθρώπινη διέξοδος όμως, σε κενά, ελλείψεις, αγωνίες και φαντάσματα. Κι άλλα πολλά, που ο καθένας γνωρίζει.
Το περίγραμμα, καμιά φορά, αρκεί για να μετατρέψει κάτι μέτριο -ή και κακό, ενίοτε- σε αποδεκτό.
Κανείς δεν είναι τυφλός, παρόλα αυτά. Όλοι μπορούν να αναγνωρίσουν τα ημίμετρα και τις ελλείψεις.
Και να τα χρησιμοποιήσουν με τον τρόπο που χρειάζονται προκειμένου να αφήσουν το Algon να πάρει τον πόνο μακριά.
Έστω για λίγο, έστω για κάποιο μέρος της διαδρομής.
Από την άλλη, υπάρχουν και περιγράμματα που ενημερώνουν σαφώς για το περιεχόμενό τους. Σπάνιο αλλά συμβαίνει.
Ας μην κρίνουμε, γιατί σύντομα θα κριθούμε. Αν ακούγεται θεολογικό, ας ακουστεί καλύτερα ως σεβασμός.
Στον Άλλον. Γενικώς.
Come closer and see
see into the trees
find the boy
while you can
Come closer and see
see into the dark
just follow your eyes
just follow your eyes
....................
what about your heart?
Ας διορθώσει κάποιος το δαίμονα του τυπογραφείου που την εξιδανίκευση την έκανε εξειδανίκευση... :-(
"Standing by my window, breathing summer breeze
Saw a figure floating, 'neath the willow tree
Asked us if we were happy, we said we didn't know
Took us by the hands and up we go
We followed the dreamer through the purple hazy clouds
He could control our sense of time
We thought we were lost but no matter how we tried
Everyone was in peace of mind
We felt the sensations drift inside our frames
Finding complete contentment there
And all the tensions that hurt us in the past
Just seemed to vanish in thin air".
Eyxi8eite ena paromoio perigramma na sas parei kapoia mera makria, se ena olonyxtio taksidi iremias kai plirotitas. To epomeno proi, min anisyxeite, i kanoniki zoi sas perimenei panetoimi, me to roloi sto xeri, kalontymeni kai synepis. Xoris polla polla sxolia.
- Dear Marx: Πράγματι... What about hearts (γενικώς)? Να δούμε πότε θα έρθει η απάντηση...(αν υποθέσουμε ότι υπάρχει μία για τον καθένα, γιατί, ξέρεις, μπορεί και να μην υπάρχει: το τραγούδι σου το λέει καθαρά: I am running towards nothing again [and again...])
- Jella: Όλα καλά, βρε καλή μου, αλλά τι να υποθέσω πια με σένα: στίχους Judas Priest εδώ μέσα;!!...
Post a Comment