…Επειδή δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ.
Έκλεισα όλα τα έγγραφα στην οθόνη και κοιτάζω μια φωτογραφία των Flaming Stars. Προχθές το βράδυ (23/2/07). Νόμισα ότι ξαφνικά ήταν πάλι 1988. Γύρω, το οικείο κοινό του άγνωστου πια Nick Cave. Τα μέλη του συγκροτήματος βγήκαν στη σκηνή με μαύρα κοστούμια, αδύνατα πόδια με ροκαμπίλι παπούτσια, μάτια που ζητούσαν (κι άλλο) αλκοόλ.
«Εδώ, εδώ».
Αρχίσαμε να χορεύουμε και, πριν περάσει πολλή ώρα, είχαμε μπει σε κυκλική τροχιά στο εξώτερο διάστημα πάνω από την οδό Λιοσίων. Παίζουν το "You don't always want what you get" και συνειδητοποιώ πόσο μακρινή είναι η εποχή αυτού του υπέροχα φωτεινού νουάρ. Και πόσο αναγκαία η αίσθησή της. Ας μη σκεφτώ όμως τίποτε άλλο: μόνο ότι ένιωσα να ξαναβρίσκω ένα κομμάτι εαυτού, το οποίο έλαμψε μες στο σκοτάδι του Gagarin αναίτια και δυνατά.
Σε μιαν αναπάντεχη στιγμή, πριν καν ολοκληρώσουν το δικό τους κομμάτι, περνούν χωρίς πολλά-πολλά σε ένα αγαπημένο τραγούδι των Magazine. Το φως ξεχύνεται από μέσα μου.
Βγήκαμε έξω παραπατώντας από χαρά. Εδώ και τρεις μέρες, ψελλίζω αναίτια και αδιάκοπα:
The light pours out of me
The light pours out of me
The light…
Pours…
Out…
Of me…
4 comments:
Κάτι τέτοια post σου τα κοιτάζω πάντοτε με απίστευτη νοσταλγία και θαυμασμό. Ξεθάβεις το παρελθόν μου και το επαναφέρεις στο παρόν ζώντας το, λιγάκι, και για μένα.
Με σημερινά δεδομένα και πανέμορφο!
Τότε κάτι με πιάνει και νιώθω σαν τον Τσάρλυ Μπράουν που σέρνει πίσω του την κουβερτούλα του.
Η νοσταλγία οφείλει να λειτουργεί και ως θαλπωρή.
Σήμερα τη νιώθω έτσι.
Αυτό είναι από τους τελευταίους Sunday Τimes. Όχι και τόσο άγνωστος ο Νικ. Λίγο αλλαγμένος ίσως...
http://entertainment.timesonline.co.uk/tol/arts_and_entertainment/music/article1425053.ece
- My beloved Ambulance: Το πιο σημαντικό ήταν η αίσθηση ότι αυτή η αίσθηση δεν είναι παρελθόν, αλλά συμβαίνει τώρα και σε αγαπάει όσο την αγαπάς κι εσύ... Όπως πάντοτε, μακάρι να ήσουν μαζί!
- Dear Antiaesthetica, πολύ καλό το άρθρο στους S.Times. Θα συμφωνήσεις όμως ότι και ο δημοσιογράφος γράφει εμφανώς αμήχανος για τον N.C. Και κάτι μου λέει ότι δεν φταίει ο ίδιος για αυτό. Όπως και αν έχει, προσωπικά, μου λείπει ένας πραγματικά συγκλονιστικός του δίσκος, κι αυτό έχει να συμβεί, χμμμ..., 13 χρόνια (για δες!).
Post a Comment