Απόψε τελείωσα το μάθημα αργά, και μια μαθήτρια προσφέρθηκε να με κατεβάσει ώς το κέντρο με το αυτοκίνητό της. Καθώς εκείνη οδηγούσε στον παράδρομο, και εγώ κρατούσα τους καφέδες μας, ξεκινήσαμε μια ελαφριά συζήτηση για τα απωθημένα συμπάθειας και αντιπάθειας που είχαμε στον χώρο της σχολής, και γελούσαμε. Βγαίνοντας στη λεωφόρο, τρακάραμε.
Πέσαμε στο πίσω μέρος του μπροστινού αυτοκινήτου, το οποίο έπεσε επάνω στο μπροστινό του. Τίποτε σοβαρό. Ξαφνικό απλώς.
Η κίνηση διακόπηκε. Κοιταχτήκαμε για λίγο με την Κ, και είπαμε, «ας βγούμε τώρα, ε;». Ένα χάος θορύβου και αγανάκτησης έξω.
Στη μέση της λεωφόρου, συναντηθήκαμε όλοι οι δράστες: εγώ (37 χρονών), η Κ (22 χρονών), η κοπέλα του μπροστινού αμαξιού (περίπου 40 χρονών), ο νεαρός του παραμπροστινού (περίπου 28 χρονών). Οι διάφορες διευθετήσεις έγιναν με σχετικά εύθυμο τρόπο, σαν να ήταν συνηθισμένο το όλο συμβάν. Αποχωρήσαμε σχεδόν αδιάφορα.
Πίσω πάλι στον δρόμο, και ενώ αστειευόμασταν με την Κ για να απομακρύνουμε μάλλον την ατυχία, στο μυαλό μου αναβόσβηνε δυνατά η εξής απειροελάχιστη σκηνή:
Ο θόρυβος της λεωφόρου έχει χαθεί και εκτυλίσσεται ένα άηχο κυκλοφοριακό χάος, καθώς οι τέσσερίς μας, με πόδια που τρέμουν, πλησιάζουμε ο ένας τον άλλον, για να σχηματίσουμε έναν διστακτικό κύκλο. Επί μερικά δευτερόλεπτα, κανείς δεν μιλάει. Κοιταζόμαστε όλοι στα μάτια, προσπαθώντας να ανιχνεύσουμε κάτι συγκεκριμένο. Οι κουβέντες ξεσπούν τελικά με έκδηλη ανακούφιση, γιατί έχουμε βεβαιωθεί:
Κανείς δεν μας έχει μαλώσει.
6 comments:
Όλη αυτή η ενοχή που μας ακολουθεί χρόνια τώρα και που το μόνο που χρειάζεται για να διαλυθεί είναι ένα απλό βλέμμα...
Χωρίς, μέσα από αυτό, να κρέμεται ο διπλός πέλεκυς επί της κεφαλής μας. Χωρίς την απειλή της τιμωρίας. Χωρίς φόβο.
Πιστεύεις πως μπορεί κανείς να γλιτώσει πραγματικά?
Νομίζω δεν την ξεπερνάει κανείς ποτέ. Ποτέ, όμως. Ασκείται, μεγαλώνει, αδιαφορεί, προχωρεί - να όμως που στην επόμενη γωνία, με την πρώτη αφορμή, γυρίζει πάλι πίσω, μπροστά από την ίδια ζημιά.
Ουφ.
Αυτό λέω κι εγώ. Κι ας χτυπιούνται οι ειδικοί πως όλα θεραπεύονται. Πώς να θεραπευτεί κανείς από τον ίδιο του τον εαυτό?
Anyway.
Αντε βρε, πήρες μπρος επιτέλους. Πάντα τέτοια κέιμενα ανηψούδι μου.
Θείεεεεεεεεεεε!!! Θείε! Εσύ εδώ;;; Υπάρχει ελπίδα, λοιπόν! :)))
Η θεία σου σε περιμένει το Σαββατο με νοστιμότατο μπριαμ. Ελπίζω να μη μας στήσεις
Post a Comment