-1

Δ. Παπαϊωάννου, 2, Θέατρο Παλλάς, 1η Δεκεμβρίου 2006, 21.00.

Η ποιητική ορμή κάθε κίνησης 22 γυμνών, ημίγυμνων, ντυμένων αγοριών. Ο Τσαρούχης στο Gaydar. Η διαδοχή πανέμορφων εικόνων που αδυνατούν να ενωθούν σε μια δραματική συνέχεια. Η αισθητική φλυαρία περί αντιαισθητικής. Η επανάληψη προηγούμενων ευρημάτων, δειγμάτων αμηχανίας απέναντι σε ένα συγκλονιστικά αδιάφορο θέμα (Η ζωή του ά.ν.τ.ρ.α.! ―Του ποιου;). Οι καλλιεργημένες κυρίες με κομψά ταγέρ πλάι στα καλλιεργημένα φρικιά. Ο Κωνσταντίνος Βήτα, ως παντοτινή εξαίρεση. Η ταχυδακτυλουργία ως καλλιτεχνική πρόταση. Η διαπίστωση ότι ο πούτσος είναι η μόνη κινητήρια δύναμη αυτού του κόσμου. Η διαπίστωση ότι η διαπίστωση αυτή δεν ξεπερνάει τον λυπημένο κυνισμό ενός chat room απελπισμένων. Η χρήση συμβόλων του είδους «Ο Superman σε αναπηρικό κοριτσάκι», και μιας θηριώδους Barbie ως μόνης θηλυκής παρουσίας. Η ιδέα ότι το ταίρι είναι η μόνη λύση στο οικουμενικό (;) πρόβλημα μιας ταχύρρυθμης ζωής μηχανικής δουλειάς, μηχανικής διασκέδασης, μηχανικής ικανοποίησης, και ότι, για αυτόν τον λόγο, πρέπει πάλι να τρέξεις. Το γεγονός ότι, στο τέλος της παράστασης, όλο το κοινό, αν και απορώντας, χαμογελά πλήρως ομογενοποιημένο ― και η μεν καλλιεργημένη Κυρία στρώνει τις πιέτες της φούστας της, σκεπτόμενη πως έχει εντρυφήσει στα μυστικά της ομαδικής μαλακίας στην τουαλέτα, το δε καλλιεργημένο φρικιό νιώθει ικανοποιημένο που υπάρχει και στην Ελλάδα ένας συνεχιστής του οράματος της Pina Bausch, έστω και τόσο αφόρητα κιτς. Τώρα, είμαστε όλοι μαζί.

Στην αρχή του έργου, υπάρχει μία μοναδική σκηνή που μου προκάλεσε φόβο σχεδόν. Στην κορυφή ενός υψώματος εμφανίζεται ένα αγόρι σε χορευτικό μεσμερισμό, εκτυλισσόμενο μέσα σε ένα απόκοσμο πρασινογάλαζο φως. Καθώς το φως δυναμώνει, βλέπουμε ότι τα πόδια του αγοριού ακουμπούν σε μια αργοκίνητη λίμνη από σώματα, τα οποία είναι μπλεγμένα μεταξύ τους, και δεν διακρίνονται πρόσωπα. Τα σώματα άλλοτε μοιάζουν ερεθιστικά, άλλοτε συστρέφονται σαν σκουλήκια γύρω από τα πόδια του. Το αγόρι κινείται γοητευτικά, σαν δέντρο μέσα σε κινούμενη άμμο, καθώς η αγωνιώδης μουσική κορυφώνει την αίσθηση ότι η αγάπη για τα σώματα είναι το πάθος για το ύστατο έλεος. Η σκηνή διαρκεί τέσσερα, πέντε λεπτά, μετά βίας τηρώντας το όριο προστασίας από την ασφυξία.