Sunday, December 17, 2006

Την άκουσα στο αμπέλι Ι
















Πόσο αναπάντεχα χαρούμενος μπορεί να είναι
ο συνδυασμός δύο που διαλύουν τη νύχτα σε έναν χορό.

Πόσο γεμάτα νόημα μπορούν να είναι τα άγνωστα βήματα που ακολουθούν με εύκολη πίστη τον γνωστό ρυθμό.

4 comments:

Anonymous said...

Bliss!
Bliss!
Bliss!

Anonymous said...

Είναι η απόλυτη ευτυχία. Ειδικά αν τυχαίνει να χορεύεις με κάποιον που σου κάνει ενέσεις ανύψωσης ηθικού όταν το χρειάζεσαι, που αγκαλιάζει στοργικά τη νοσταλγία σου και χαμογελάει με τα 100 σ'αγαπάω που θέλεις καμιά φορά να του πεις, που σε αφήνει να εκδηλώνεις ελεύθερα την τρυφερότητά σου που καμιά φορά ξεχειλίζει κι που ξέρεις πως είναι πάντα εκεί, με το μέρος σου, χωρίς κρίσεις κι επικρίσεις για ο,τιδήποτε.
Απλώς υπάρχει και δικαιώνει τη λέξη φίλία, κι αυτό είναι αρκετό.
Σε άλλες περιπτώσεις, βέβαια, ο χορός είναι διαφορετικός, αλλά εγώ προτιμώ τώρα να μιλήσω για την πρώτη περίπτωση.

Anonymous said...

If it goes any faster there'll be an astral disaster, if it goes any faster there'll be an astral disaster.

Anonymous said...

Love Will Tear Us Apart