C?

Egon Schiele, The Self Seer (1910-11)

Δεν είχα πάει ποτέ στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Πέρα από τις όποιες κοινωνικές αντιρρήσεις, με απωθεί η κλινικά καθαρή παρουσίαση του όποιου έργου. Η έκθεση όμως ήταν πολύ καλή.

Καθώς πηγαινοερχόμουν επί ώρα από εδώ και από εκεί, αντιλήφθηκα ότι ένας πίνακας με κοιτούσε όπου και αν στεκόμουν. Δείχνει ένα είδωλο από καθρέφτη όπου ο Σίλε κοιτάζει τον εαυτό του, αγκαλιασμένος από ένα, δύο (;) φαντάσματα. Το χέρι του ζωγράφου (;) απλώνεται από το εξωτερικό προς τον πίνακα, και αυτός το αγκαλιάζει, άγνωστο με ποια διάθεση. Νομίζεις αρχικά ότι μπορεί το χέρι να είναι το δικό σου, αλλά όμως δεν είναι, κι έτσι καταργείται η ψευδαίσθηση και γίνεται ακόμη πιο έντονη η αίσθηση ότι δεν είσαι μέρος της κατάστασης, και αυτός ο Self Seer δεν είναι εσύ αλλά ένας Seer που για λίγο θα σε ακολουθεί παντού. Now, (Ambulance!), that’s what I call spooky…

Ολοένα περισσότερο επιβεβαιώνω την ιδέα ότι: οι πίνακες σε βλέπουν (δεν τους βλέπεις), η μουσική σε ακούει, τα βιβλία σε διαβάζουν…

Last Exit to Brooklyn

Η Νεοϋορκέζα Tara Donovan (1969-), διαβάζω, χρησιμοποιεί τις εγγενείς ιδιότητες αντικειμένων καθημερινής χρήσης (πλαστικά κύπελλα, κ.ά.) για να αναδείξει τη δυνατότητά τους να μετασχηματίζονται σε έργα τέχνης σαν ισχυρά φαινόμενα. Μεγεθύνει ή πολλαπλασιάζει τα συστατικά μέρη, και η διαδικασία αυτή βγάζει τα φαινόμενα εκτός ελέγχου: αρχίζουν να ζουν. Όπως τα κύματα.