Έξω, στην Αθήνα: Είναι Χριστούγεννα. Δεν χρειάζεται πια να φοβάσαι.
Γύρισα πίσω· ύστερα από δύο Μαργαρίτες και πολλούς Smiths στο Pop· με μια σκέψη που με ακολουθεί, χωρίς να έχω καταλάβει αν έχει κάτι σημαντικό να μου πει.
Είπε ο 26χρονος Θ: «Εγώ πάντως έχω καταλήξει πως όσο λιγότερο σκέφτεσαι αυτά που βλέπεις, τόσο πιο καλά περνάς». Πράγματι. Όλοι το ίδιο πιστεύουν. Και προφανώς έχουν δίκιο. Και είναι πολύ μεγαλύτεροι από τον Θ.
Η αμφιβολία εισχωρεί από το σημείο όπου έχεις δει πως τόσο η "ζωή" όσο και η σκέψη της («αυτά που βλέπεις») μπορούν, με ασήμαντη αφορμή, να γίνουν εύθραυστες αυταπάτες και, στο επόμενο βήμα, να σε ξετρομαριάσουν: χαμογέλασε και προχώρησε· δεν υπάρχει νόημα· υπάρχει μόνον η απολαβή της καθημερινότητας· όλα τελειώνουν, οπότε δέξου τα πάντα και τους πάντες, άρπαξε ό,τι προλαβαίνεις.
Απότομα, όλα γίνονται εύκολα, φευγαλέα, γεύσεις. Τίποτε δεν μπορεί να σε θίξει πραγματικά. Εσύ μεγαλώνεις, η ζωή μικραίνει. Απότομα, πάντα διψάς, γιατί οι δόσεις της άσκεπτης πραγματικότητας είναι για σένα πάντα μικρές ή λίγες, αλλά, γενικώς, βασανιστικά απειράριθμες, και τόσο απολαυστικές, μα για σένα πάντα μικρές ή λίγες, γιατί έχουν να καλύψουν ένα μεγάλο κενό. Και απότομα, όποια σκέψη και αν πας να κάνεις, χάνει κάθε ουσία, σβήνει αυτομάτως μέσα σε αυτή την κατάφαση προς την κυνική αγάπη για την πράξη, την οποιαδήποτε πράξη. Και κάθε πράξη αντισταθμίζει την απώλεια μιας σκέψης.
Ολόγυρα, για κάποιον λόγο (ο χρόνος που περνάει;), πληθαίνουν οι άνθρωποι που αποζητούν τη στιγμή με απόγνωση και αρνούνται τη συνέχιση της παραμικρής, στοιχειώδους αξιολογίας, ως ανώφελη. Απλώς, δεν χρειάζεται. Εδώ, όλα είναι πιο εύκολα. Όλα είναι καλά.
Ίσως αυτή είναι η αρχή της Συνέχειας. Τα πρακτικά προβλήματα και οι πρακτικές απολαύσεις έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία από την όποια σκέψη. Από εσένα. Άλλωστε, τα πάντα σε ξεπερνούν. Αφέσου στην (αν)αισθητική εμπειρία, μόνον αυτή μπορεί να σε προστατεύσει από τον τρόμο του κενού. Αγκάλιασε τον παραλογισμό.
Συγχρόνως, «τα βιβλία, οι ταινίες και τα τραγούδια», μια μακρινή βουή, μια σκέψη αραιά πια δραστική, απόψε λένε: «Να χαρείς, γύρισε πίσω».
12 comments:
Je flaire un reproche pour ceux qui essayent de rejouir de petites choses et je proteste! Pourquoi doit-on toujours se demander "faut-il s'en réjouir ou redouter?"
οχι πεσ μου εσι για ξερο διλαδι! α πα πα, τιν'τουτ;
Adella, καλή μου: Καμία μομφή και για κανέναν! Για τη δική μου αντίληψη μιλάω. Η οποία μόνο προσωρινά μπορεί να ξεχαστεί με τα μικρά πράγματα, όσο πολλά και αν είναι. Στο τέλος της ημέρας, μη μου πεις πως δεν νιώθεις και εσύ την ανάγκη για μια πιο συνολική ικανοποίηση απο το νόημα όσων βλέπεις και κάνεις; Όχι; Απλώς τα κάνεις και προχωράς στα επόμενα; Έτσι; Φύγε εσύ, έλα εσύ;
P.S.: Εξαίρετα τα γαλλικά σου! Μπράβο στα σχολεία της Νοτίου Αφρικής!
Everything is good here/Please come home!...
Or
THE MYSTERY OF PAIN
vs
THE MYSTERIES OF LOVE
Pain has an element of blank;
It cannot recollect
When it began, or if there were
A day when it was not.
It has no future but itself,
Its infinite realms contain
Its past, enlightened to perceive
New periods of pain.
Η αγαπημένη σου Emily θέλει κάτι να σου πει. Κι ο αγαπημενος σου Antony, επίσης.
Sometimes a wind blows
and you and I
float
in love
and kiss
forever
in a darkness
and the mysteries
of love
come clear
and dance
in light
in you
in me
and show
that we
are Love
Sometimes a wind blows
and the mysteries of Love
come clear.
Εγώ είμαι απλώς το μέσον.
"Η σαρκα μου
παντα ποναει στα χτυπηματα
παντοτε χαιρεται στα χαδια
Ακομα τιποτε δεν εμαθε"
O Titos Patrikios sou aresei? ;-)
(xari stin agapimeni mou adella ema8a na kano mexri kai copy paste! i epilogi tou poiimatos, pantos, itan olosxeros diki mou :)
- Ambulance: Τα λατρεύω και τα δύο ποιήματα. Τα ΛΑΤΡΕΥΩ όμως. :)))Μαζί κάνουν αυτό που έχω στο μυαλό μου, και που μόνο αυτό με μάρανε, βέβαια: Pain and Beauty. Ελπίζω να καταφέρω σύντομα να κρατήσω μόνο το δεύτερο...
- Trobetta, όμορφο πουλί! Δεν τον έχω διαβάσει τον Τ. Πατρίκιο, αλλά, αν έχεις τον Θεό σου (και εννοώ φυσικά τον Jonathan Rhys-Meyers), πριν από έναν χρόνο, σε μια δημόσια εκδήλωση, τον είχα ακούσει να παραδέχεται σε έναν γνωστό μου ότι του αρέσει πολύ η Emily D. Θες να σου γνωρίσω την Ambulance;
"-Trobetta: Nai, thelo. :)
-Y: Trobetta, η Ambulance! Ambulance, από δω η Trobetta! Φίλες; :)"
Πριν από λίγη ώρα, μία κυρία που θέλει το καλό μου μού είπε εμπιστευτικά ότι αυτό το ποστ ήταν θυμωμένο. Ναι; Νόμιζα πως ήταν απλώς εξουθενωμένο.
Mikre mou, alli fora, otan pigaineis se ekdiloseis stis opoies symmetexoun kai kapoioi gnostoi mou na me pairneis mazi! Aman pia, min dei prokopi an8ropos mazi sou! :-p
Ambulance helloou! Nice to meet you, I will try to beat you :-)
Plaka kano, fysika.
y, eisai o agapimenos mou skiouros, to ksereis, paliotomaro? :)))Smack!
Emena ayto to post mou arese poly, pantos.
Borei na min eimai tou panepistimiou alla mia kapoia eyais8isia tin exo!...
Ta kala pragmata ksero na ta ektimo.
Episis, poulao mia ntoulapa, yparxei mipos endiaferon apo kapoion blogger?
Bravo xrysouli mou, y, pali egrapses kati kalo.
Μήπως πήξαμε στη βλακεία εδώ μέσα? Σας παρακολουθώ μέρες κι απορώ...
Ασ τους να το ριξουν λιγο εξω, bitchy_tongue. Η ζωη ειναι μικρη.
http://www.youtube.com/watch?v=-4QGi-KDZ2M
- Blue! Truly apocalyptic! I want more...
Post a Comment