New Year's Irresolution

Παίζοντας μουσική και παιχνίδια όλη την ημέρα, κάθε μέρα, διασπιστώνω πως καθώς η χρονιά φεύγει σε λίγες ώρες, δύο μόνο πράγματα είναι βέβαια για το τέλος της και όσα αυτό σημαίνει για το επερχόμενο μέλλον:
1) Πιστεύω απαρεγκλίτως στις αξίες των Playmobil.
2) Πιστεύω διακαώς στο ελαττωματικό βλέμμα του Καναδού ράπερ Buck 65.

Την άκουσα στο αμπέλι Ι

Πόσο αναπάντεχα χαρούμενος μπορεί να είναι
ο συνδυασμός δύο που διαλύουν τη νύχτα σε έναν χορό.

Πόσο γεμάτα νόημα μπορούν να είναι τα άγνωστα βήματα που ακολουθούν με εύκολη πίστη τον γνωστό ρυθμό.

*2*0*0*6*

ΕΞΟΔΟΙ 2006:
Baires (Αθήνα, Ιανουάριος-Απρίλιος)· Fin (Κόρινθος).

ΠΟΛΕΙΣ 2006:
Λισσαβώνα.
"Athens, as opposed to Athens".
















ΑΛΛΟΚΟΤΟ ΟΝΕΙΡΟ 2006:
Περπατώ επί ώρες στα Πετράλωνα μαζί με τον διάσημο ποδοσφαιριστή. Ο έρωτάς μου είναι γεμάτος θαυμασμό, παιδικός. Γκρεμίζονται όλα, όταν τηλεφωνεί ο προπονητής και θυμωμένος καλεί τον Ζινεντίν μακριά.

ΒΙΒΛΙΑ 2006:
- THOMAS HARDY: Jude the Obscure (1895)
- WOLFGANG TILLMANS: Truth Study Center (φωτογραφίες) (2005)
- WALTER BENJAMIN: Μονόδρομος (1928/2004)
- AMELIE NOTHOMB - Journal d'Hirondelle (2006)





















ΓΛΥΚΙΣΜΑ 2006: Καυτό, πορτογαλικό Pastéis de Belém.

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ 2006:
Αναδρομικό Αφιέρωμα στον Derek Jarman, Κιν/ος Απόλλων. Bliss!












ΑΘΗΝΑΪΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ 2006:
Οδός Άρνης, Ιλίσια.

ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ 2006:
8 το πρωί, 10 Φεβρουαρίου. Ανοίγω τα μάτια μου δίπλα σε ένα τεράστιο παράθυρο, σε μιαν άλλη χώρα· απέξω ρίχνει καταρρακτώδη βροχή και ακούγεται οχλοβοή σε μιαν άγνωστη γλώσσα. Κοιτάζω με απορία. Δεν ξέρω τι μου γίνεται. And I feel fine.

ΕΜΜΟΝΕΣ 2006:
«Όχι άλλο Rewind! Όχι άλλο Fast Forward! Pause! Pause!» / Françoise Hardy / Σοκολάτες με Κακάο > 75% / Herradura / Αεροπλάνα / Six Feet Under / Θυμός / Εγκαταστάσεις της Marnie Weber / Μεταλλαγμένες κόκκινες ολλανδικές μαργαρίτες.













FORTUNE COOKIE 2006:
“Everyone thinks you are the best!”

ΔΙΣΚΟΙ 2006:
- SCOTT WALKER: The Drift
- JOANNA NEWSOM: YS
- THIS HEAT: Out of Cold Storage
- MATMOS: The Rose has Teeth in the Mouth of a Beast
- CURRENT 93: Black Ships Ate the Sky
















ΕΥΣΕΒΗΣ ΠΟΘΟΣ 2006:
Νορβηγία.

ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ 2006:
Current 93, 01/06/06, Θέατρο Δ. Χορν - Mark Stewart & the Maffia, 08/07/06, Synch Festival, Λαύριο.














ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ 2006: La Turkie: 1 point (final).

RAISON D’ÊTRE 2006: Επιστήθιοι φίλοι.

Τώρα, μπορώ να σε αγκαλιάσω;

Καθώς περπατούσα στο κέντρο προηγουμένως, αντιλήφθηκα ότι το Πνεύμα των Χριστουγέννων κυκλοφορεί ήδη ελεύθερο στην πόλη και περιμένει χάδια.

Μπαίνω στο μουσικό κουτί της Marnie, ακούω εκκωφαντικά το Perfect Me, και ακολουθώ το Πνεύμα, γιατί αυτό, κάθε χρόνο, ξέρει.

Καλημέρα.

Καλημέρα, είπα.

Everything is Good Here / Please Come Home

Έξω, στην Αθήνα: Είναι Χριστούγεννα. Δεν χρειάζεται πια να φοβάσαι.

Γύρισα πίσω· ύστερα από δύο Μαργαρίτες και πολλούς Smiths στο Pop· με μια σκέψη που με ακολουθεί, χωρίς να έχω καταλάβει αν έχει κάτι σημαντικό να μου πει.

Είπε ο 26χρονος Θ: «Εγώ πάντως έχω καταλήξει πως όσο λιγότερο σκέφτεσαι αυτά που βλέπεις, τόσο πιο καλά περνάς». Πράγματι. Όλοι το ίδιο πιστεύουν. Και προφανώς έχουν δίκιο. Και είναι πολύ μεγαλύτεροι από τον Θ.

Η αμφιβολία εισχωρεί από το σημείο όπου έχεις δει πως τόσο η "ζωή" όσο και η σκέψη της («αυτά που βλέπεις») μπορούν, με ασήμαντη αφορμή, να γίνουν εύθραυστες αυταπάτες και, στο επόμενο βήμα, να σε ξετρομαριάσουν: χαμογέλασε και προχώρησε· δεν υπάρχει νόημα· υπάρχει μόνον η απολαβή της καθημερινότητας· όλα τελειώνουν, οπότε δέξου τα πάντα και τους πάντες, άρπαξε ό,τι προλαβαίνεις.

Απότομα, όλα γίνονται εύκολα, φευγαλέα, γεύσεις. Τίποτε δεν μπορεί να σε θίξει πραγματικά. Εσύ μεγαλώνεις, η ζωή μικραίνει. Απότομα, πάντα διψάς, γιατί οι δόσεις της άσκεπτης πραγματικότητας είναι για σένα πάντα μικρές ή λίγες, αλλά, γενικώς, βασανιστικά απειράριθμες, και τόσο απολαυστικές, μα για σένα πάντα μικρές ή λίγες, γιατί έχουν να καλύψουν ένα μεγάλο κενό. Και απότομα, όποια σκέψη και αν πας να κάνεις, χάνει κάθε ουσία, σβήνει αυτομάτως μέσα σε αυτή την κατάφαση προς την κυνική αγάπη για την πράξη, την οποιαδήποτε πράξη. Και κάθε πράξη αντισταθμίζει την απώλεια μιας σκέψης.

Ολόγυρα, για κάποιον λόγο (ο χρόνος που περνάει;), πληθαίνουν οι άνθρωποι που αποζητούν τη στιγμή με απόγνωση και αρνούνται τη συνέχιση της παραμικρής, στοιχειώδους αξιολογίας, ως ανώφελη. Απλώς, δεν χρειάζεται. Εδώ, όλα είναι πιο εύκολα. Όλα είναι καλά.

Ίσως αυτή είναι η αρχή της Συνέχειας. Τα πρακτικά προβλήματα και οι πρακτικές απολαύσεις έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία από την όποια σκέψη. Από εσένα. Άλλωστε, τα πάντα σε ξεπερνούν. Αφέσου στην (αν)αισθητική εμπειρία, μόνον αυτή μπορεί να σε προστατεύσει από τον τρόμο του κενού. Αγκάλιασε τον παραλογισμό.

Συγχρόνως, «τα βιβλία, οι ταινίες και τα τραγούδια», μια μακρινή βουή, μια σκέψη αραιά πια δραστική, απόψε λένε: «Να χαρείς, γύρισε πίσω».

Πού είναι η Καίτη Ντιριντάουα;

Neo Rauch

-1

Δ. Παπαϊωάννου, 2, Θέατρο Παλλάς, 1η Δεκεμβρίου 2006, 21.00.

Η ποιητική ορμή κάθε κίνησης 22 γυμνών, ημίγυμνων, ντυμένων αγοριών. Ο Τσαρούχης στο Gaydar. Η διαδοχή πανέμορφων εικόνων που αδυνατούν να ενωθούν σε μια δραματική συνέχεια. Η αισθητική φλυαρία περί αντιαισθητικής. Η επανάληψη προηγούμενων ευρημάτων, δειγμάτων αμηχανίας απέναντι σε ένα συγκλονιστικά αδιάφορο θέμα (Η ζωή του ά.ν.τ.ρ.α.! ―Του ποιου;). Οι καλλιεργημένες κυρίες με κομψά ταγέρ πλάι στα καλλιεργημένα φρικιά. Ο Κωνσταντίνος Βήτα, ως παντοτινή εξαίρεση. Η ταχυδακτυλουργία ως καλλιτεχνική πρόταση. Η διαπίστωση ότι ο πούτσος είναι η μόνη κινητήρια δύναμη αυτού του κόσμου. Η διαπίστωση ότι η διαπίστωση αυτή δεν ξεπερνάει τον λυπημένο κυνισμό ενός chat room απελπισμένων. Η χρήση συμβόλων του είδους «Ο Superman σε αναπηρικό κοριτσάκι», και μιας θηριώδους Barbie ως μόνης θηλυκής παρουσίας. Η ιδέα ότι το ταίρι είναι η μόνη λύση στο οικουμενικό (;) πρόβλημα μιας ταχύρρυθμης ζωής μηχανικής δουλειάς, μηχανικής διασκέδασης, μηχανικής ικανοποίησης, και ότι, για αυτόν τον λόγο, πρέπει πάλι να τρέξεις. Το γεγονός ότι, στο τέλος της παράστασης, όλο το κοινό, αν και απορώντας, χαμογελά πλήρως ομογενοποιημένο ― και η μεν καλλιεργημένη Κυρία στρώνει τις πιέτες της φούστας της, σκεπτόμενη πως έχει εντρυφήσει στα μυστικά της ομαδικής μαλακίας στην τουαλέτα, το δε καλλιεργημένο φρικιό νιώθει ικανοποιημένο που υπάρχει και στην Ελλάδα ένας συνεχιστής του οράματος της Pina Bausch, έστω και τόσο αφόρητα κιτς. Τώρα, είμαστε όλοι μαζί.

Στην αρχή του έργου, υπάρχει μία μοναδική σκηνή που μου προκάλεσε φόβο σχεδόν. Στην κορυφή ενός υψώματος εμφανίζεται ένα αγόρι σε χορευτικό μεσμερισμό, εκτυλισσόμενο μέσα σε ένα απόκοσμο πρασινογάλαζο φως. Καθώς το φως δυναμώνει, βλέπουμε ότι τα πόδια του αγοριού ακουμπούν σε μια αργοκίνητη λίμνη από σώματα, τα οποία είναι μπλεγμένα μεταξύ τους, και δεν διακρίνονται πρόσωπα. Τα σώματα άλλοτε μοιάζουν ερεθιστικά, άλλοτε συστρέφονται σαν σκουλήκια γύρω από τα πόδια του. Το αγόρι κινείται γοητευτικά, σαν δέντρο μέσα σε κινούμενη άμμο, καθώς η αγωνιώδης μουσική κορυφώνει την αίσθηση ότι η αγάπη για τα σώματα είναι το πάθος για το ύστατο έλεος. Η σκηνή διαρκεί τέσσερα, πέντε λεπτά, μετά βίας τηρώντας το όριο προστασίας από την ασφυξία.