New Year's Irresolution

Παίζοντας μουσική και παιχνίδια όλη την ημέρα, κάθε μέρα, διασπιστώνω πως καθώς η χρονιά φεύγει σε λίγες ώρες, δύο μόνο πράγματα είναι βέβαια για το τέλος της και όσα αυτό σημαίνει για το επερχόμενο μέλλον:
1) Πιστεύω απαρεγκλίτως στις αξίες των Playmobil.
2) Πιστεύω διακαώς στο ελαττωματικό βλέμμα του Καναδού ράπερ Buck 65.

Την άκουσα στο αμπέλι Ι

Πόσο αναπάντεχα χαρούμενος μπορεί να είναι
ο συνδυασμός δύο που διαλύουν τη νύχτα σε έναν χορό.

Πόσο γεμάτα νόημα μπορούν να είναι τα άγνωστα βήματα που ακολουθούν με εύκολη πίστη τον γνωστό ρυθμό.

*2*0*0*6*

ΕΞΟΔΟΙ 2006:
Baires (Αθήνα, Ιανουάριος-Απρίλιος)· Fin (Κόρινθος).

ΠΟΛΕΙΣ 2006:
Λισσαβώνα.
"Athens, as opposed to Athens".
















ΑΛΛΟΚΟΤΟ ΟΝΕΙΡΟ 2006:
Περπατώ επί ώρες στα Πετράλωνα μαζί με τον διάσημο ποδοσφαιριστή. Ο έρωτάς μου είναι γεμάτος θαυμασμό, παιδικός. Γκρεμίζονται όλα, όταν τηλεφωνεί ο προπονητής και θυμωμένος καλεί τον Ζινεντίν μακριά.

ΒΙΒΛΙΑ 2006:
- THOMAS HARDY: Jude the Obscure (1895)
- WOLFGANG TILLMANS: Truth Study Center (φωτογραφίες) (2005)
- WALTER BENJAMIN: Μονόδρομος (1928/2004)
- AMELIE NOTHOMB - Journal d'Hirondelle (2006)





















ΓΛΥΚΙΣΜΑ 2006: Καυτό, πορτογαλικό Pastéis de Belém.

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ 2006:
Αναδρομικό Αφιέρωμα στον Derek Jarman, Κιν/ος Απόλλων. Bliss!












ΑΘΗΝΑΪΚΟΣ ΔΡΟΜΟΣ 2006:
Οδός Άρνης, Ιλίσια.

ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ 2006:
8 το πρωί, 10 Φεβρουαρίου. Ανοίγω τα μάτια μου δίπλα σε ένα τεράστιο παράθυρο, σε μιαν άλλη χώρα· απέξω ρίχνει καταρρακτώδη βροχή και ακούγεται οχλοβοή σε μιαν άγνωστη γλώσσα. Κοιτάζω με απορία. Δεν ξέρω τι μου γίνεται. And I feel fine.

ΕΜΜΟΝΕΣ 2006:
«Όχι άλλο Rewind! Όχι άλλο Fast Forward! Pause! Pause!» / Françoise Hardy / Σοκολάτες με Κακάο > 75% / Herradura / Αεροπλάνα / Six Feet Under / Θυμός / Εγκαταστάσεις της Marnie Weber / Μεταλλαγμένες κόκκινες ολλανδικές μαργαρίτες.













FORTUNE COOKIE 2006:
“Everyone thinks you are the best!”

ΔΙΣΚΟΙ 2006:
- SCOTT WALKER: The Drift
- JOANNA NEWSOM: YS
- THIS HEAT: Out of Cold Storage
- MATMOS: The Rose has Teeth in the Mouth of a Beast
- CURRENT 93: Black Ships Ate the Sky
















ΕΥΣΕΒΗΣ ΠΟΘΟΣ 2006:
Νορβηγία.

ΣΥΝΑΥΛΙΕΣ 2006:
Current 93, 01/06/06, Θέατρο Δ. Χορν - Mark Stewart & the Maffia, 08/07/06, Synch Festival, Λαύριο.














ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ 2006: La Turkie: 1 point (final).

RAISON D’ÊTRE 2006: Επιστήθιοι φίλοι.

Τώρα, μπορώ να σε αγκαλιάσω;

Καθώς περπατούσα στο κέντρο προηγουμένως, αντιλήφθηκα ότι το Πνεύμα των Χριστουγέννων κυκλοφορεί ήδη ελεύθερο στην πόλη και περιμένει χάδια.

Μπαίνω στο μουσικό κουτί της Marnie, ακούω εκκωφαντικά το Perfect Me, και ακολουθώ το Πνεύμα, γιατί αυτό, κάθε χρόνο, ξέρει.

Καλημέρα.

Καλημέρα, είπα.

Everything is Good Here / Please Come Home

Έξω, στην Αθήνα: Είναι Χριστούγεννα. Δεν χρειάζεται πια να φοβάσαι.

Γύρισα πίσω· ύστερα από δύο Μαργαρίτες και πολλούς Smiths στο Pop· με μια σκέψη που με ακολουθεί, χωρίς να έχω καταλάβει αν έχει κάτι σημαντικό να μου πει.

Είπε ο 26χρονος Θ: «Εγώ πάντως έχω καταλήξει πως όσο λιγότερο σκέφτεσαι αυτά που βλέπεις, τόσο πιο καλά περνάς». Πράγματι. Όλοι το ίδιο πιστεύουν. Και προφανώς έχουν δίκιο. Και είναι πολύ μεγαλύτεροι από τον Θ.

Η αμφιβολία εισχωρεί από το σημείο όπου έχεις δει πως τόσο η "ζωή" όσο και η σκέψη της («αυτά που βλέπεις») μπορούν, με ασήμαντη αφορμή, να γίνουν εύθραυστες αυταπάτες και, στο επόμενο βήμα, να σε ξετρομαριάσουν: χαμογέλασε και προχώρησε· δεν υπάρχει νόημα· υπάρχει μόνον η απολαβή της καθημερινότητας· όλα τελειώνουν, οπότε δέξου τα πάντα και τους πάντες, άρπαξε ό,τι προλαβαίνεις.

Απότομα, όλα γίνονται εύκολα, φευγαλέα, γεύσεις. Τίποτε δεν μπορεί να σε θίξει πραγματικά. Εσύ μεγαλώνεις, η ζωή μικραίνει. Απότομα, πάντα διψάς, γιατί οι δόσεις της άσκεπτης πραγματικότητας είναι για σένα πάντα μικρές ή λίγες, αλλά, γενικώς, βασανιστικά απειράριθμες, και τόσο απολαυστικές, μα για σένα πάντα μικρές ή λίγες, γιατί έχουν να καλύψουν ένα μεγάλο κενό. Και απότομα, όποια σκέψη και αν πας να κάνεις, χάνει κάθε ουσία, σβήνει αυτομάτως μέσα σε αυτή την κατάφαση προς την κυνική αγάπη για την πράξη, την οποιαδήποτε πράξη. Και κάθε πράξη αντισταθμίζει την απώλεια μιας σκέψης.

Ολόγυρα, για κάποιον λόγο (ο χρόνος που περνάει;), πληθαίνουν οι άνθρωποι που αποζητούν τη στιγμή με απόγνωση και αρνούνται τη συνέχιση της παραμικρής, στοιχειώδους αξιολογίας, ως ανώφελη. Απλώς, δεν χρειάζεται. Εδώ, όλα είναι πιο εύκολα. Όλα είναι καλά.

Ίσως αυτή είναι η αρχή της Συνέχειας. Τα πρακτικά προβλήματα και οι πρακτικές απολαύσεις έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία από την όποια σκέψη. Από εσένα. Άλλωστε, τα πάντα σε ξεπερνούν. Αφέσου στην (αν)αισθητική εμπειρία, μόνον αυτή μπορεί να σε προστατεύσει από τον τρόμο του κενού. Αγκάλιασε τον παραλογισμό.

Συγχρόνως, «τα βιβλία, οι ταινίες και τα τραγούδια», μια μακρινή βουή, μια σκέψη αραιά πια δραστική, απόψε λένε: «Να χαρείς, γύρισε πίσω».

Πού είναι η Καίτη Ντιριντάουα;

Neo Rauch

-1

Δ. Παπαϊωάννου, 2, Θέατρο Παλλάς, 1η Δεκεμβρίου 2006, 21.00.

Η ποιητική ορμή κάθε κίνησης 22 γυμνών, ημίγυμνων, ντυμένων αγοριών. Ο Τσαρούχης στο Gaydar. Η διαδοχή πανέμορφων εικόνων που αδυνατούν να ενωθούν σε μια δραματική συνέχεια. Η αισθητική φλυαρία περί αντιαισθητικής. Η επανάληψη προηγούμενων ευρημάτων, δειγμάτων αμηχανίας απέναντι σε ένα συγκλονιστικά αδιάφορο θέμα (Η ζωή του ά.ν.τ.ρ.α.! ―Του ποιου;). Οι καλλιεργημένες κυρίες με κομψά ταγέρ πλάι στα καλλιεργημένα φρικιά. Ο Κωνσταντίνος Βήτα, ως παντοτινή εξαίρεση. Η ταχυδακτυλουργία ως καλλιτεχνική πρόταση. Η διαπίστωση ότι ο πούτσος είναι η μόνη κινητήρια δύναμη αυτού του κόσμου. Η διαπίστωση ότι η διαπίστωση αυτή δεν ξεπερνάει τον λυπημένο κυνισμό ενός chat room απελπισμένων. Η χρήση συμβόλων του είδους «Ο Superman σε αναπηρικό κοριτσάκι», και μιας θηριώδους Barbie ως μόνης θηλυκής παρουσίας. Η ιδέα ότι το ταίρι είναι η μόνη λύση στο οικουμενικό (;) πρόβλημα μιας ταχύρρυθμης ζωής μηχανικής δουλειάς, μηχανικής διασκέδασης, μηχανικής ικανοποίησης, και ότι, για αυτόν τον λόγο, πρέπει πάλι να τρέξεις. Το γεγονός ότι, στο τέλος της παράστασης, όλο το κοινό, αν και απορώντας, χαμογελά πλήρως ομογενοποιημένο ― και η μεν καλλιεργημένη Κυρία στρώνει τις πιέτες της φούστας της, σκεπτόμενη πως έχει εντρυφήσει στα μυστικά της ομαδικής μαλακίας στην τουαλέτα, το δε καλλιεργημένο φρικιό νιώθει ικανοποιημένο που υπάρχει και στην Ελλάδα ένας συνεχιστής του οράματος της Pina Bausch, έστω και τόσο αφόρητα κιτς. Τώρα, είμαστε όλοι μαζί.

Στην αρχή του έργου, υπάρχει μία μοναδική σκηνή που μου προκάλεσε φόβο σχεδόν. Στην κορυφή ενός υψώματος εμφανίζεται ένα αγόρι σε χορευτικό μεσμερισμό, εκτυλισσόμενο μέσα σε ένα απόκοσμο πρασινογάλαζο φως. Καθώς το φως δυναμώνει, βλέπουμε ότι τα πόδια του αγοριού ακουμπούν σε μια αργοκίνητη λίμνη από σώματα, τα οποία είναι μπλεγμένα μεταξύ τους, και δεν διακρίνονται πρόσωπα. Τα σώματα άλλοτε μοιάζουν ερεθιστικά, άλλοτε συστρέφονται σαν σκουλήκια γύρω από τα πόδια του. Το αγόρι κινείται γοητευτικά, σαν δέντρο μέσα σε κινούμενη άμμο, καθώς η αγωνιώδης μουσική κορυφώνει την αίσθηση ότι η αγάπη για τα σώματα είναι το πάθος για το ύστατο έλεος. Η σκηνή διαρκεί τέσσερα, πέντε λεπτά, μετά βίας τηρώντας το όριο προστασίας από την ασφυξία.

As an out-stretched arm slowly disappears

Περπατάς στην πόλη και η πόλη δεν είναι εκεί. Κοιτάζεις τους περαστικούς και οι περαστικοί απορούν. Διασχίζεις την οδό Σόλωνος και, ανά τρία κτήρια, υπάρχει η εικόνα του Morrissey σε ένα στενό της Ρώμης, σαν παράθυρο κινδύνου στη μέση ενός καυτού τοίχου, γκρίζου από το καυσαέριο. Το βλέμμα του, όμως.

Είναι πάλι στην Αθήνα. Αυτήν τη φορά παίζει σε κάποιο αθλητικό στάδιο. Προς στιγμήν σκέφτηκα πως πρέπει να λύσω αυτήν τη σχιζοειδή σχέση που έχω μαζί του και να δω αυτήν τη συναυλία. Την προηγούμενη φορά που είχε έρθει, αρνήθηκα να τον δω γιατί θεωρούσα πως είχε πια μείνει πίσω αυτή η φάση, μαζί με την μακρόσυρτη εφηβική μου ηλικία. Συν τοις άλλοις, η μουσική δωματίου συνήθως σβήνει στους κοινόχρηστους χώρους. Το μετάνιωσα, φυσικά. Το ίδιο όμως συνέβαινε και με τη μουσική του. Ένα συνεχές off/on: βίαιη κρίση/άκριτη ζωή: απογοήτευση/δύναμη: Morrissey/No Morrissey. Και κάθε φορά η ίδια σκέψη: βυθίζομαι στις λέξεις της μόνης ανθρώπινης φωνής που χωρίς να έχει να προτείνει έναν δρόμο, με δέχεται σε έναν χώρο με δροσερό φως και με αναγνωρίζει ως φυσιολογικό ενώ για κανέναν άλλον δεν (μπορώ να) είμαι. Έναν χώρο αφέλειας και οδύνης όπου αναζητώ το είδωλο των δικών μου συναισθημάτων. Και το βρίσκω. Πάντα το βρίσκω. Σαν να ήταν πάντα εκεί. Και θα είναι πάντα εκεί. Το πληγωμένο κορμί μιας αιώνιας εφηβείας που, κάθε φορά, προχωράει σέρνοντας ένα ανάπηρο μέλος μέσα στον χρόνο.

Είναι μόνος. «Για πάντα». Στο προχθεσινό Lifo έλεγε ότι περνάει τις δεκαετίες χωρίς καμία επαφή, συντροφιά μόνο με βιβλία, ταινίες και τραγούδια. Είναι 47 χρονών και, προφανώς, είναι μεγάλο πια το διακύβευμα που τον οδηγεί. Αν όλα ήταν λάθος, πειράζει. Αν όμως όλα μείνουν σωστά μέχρι τέλους; Ίσως τότε το Καθολικό Έργο Τέχνης που είναι ο εαυτός του (ή, ενδεχομένως, απλώς η εικόνα του) θα έχει επιτευχθεί. Ίσως τότε ο φόβος για την ενήλικη ζωή θα έχει μετασχηματιστεί σε αξιοζήλευτη άρνησή της, σε αξιοθαύμαστη απομόνωση ― σε ιδανική μισανθρωπία, την οποία, άλλωστε, όλοι, εφόσον έχουν ένα μικρό ίχνος ευαισθησίας, μπορούν να εκτιμήσουν και ίσως να ταυτιστούν μαζί της. Και πράγματι ταυτίζονται (ταυτιζόμαστε). Κατά εντυπωσιακά πλήθη.











Είναι παράξενα, όμως τόσο οικεία αυτά τα όρια: επιθυμώ, και άρα αγαπώ· ή επιθυμώ, και άρα αρνούμαι να αγαπήσω, αλλά απαιτώ να με αγαπήσουν: να με αναγκάσουν να αγαπήσω· να με πείσουν ότι αξίζει να ασχοληθώ μαζί τους· να μου δείξουν πως, αν με αγαπούν, θα νιώσω και εγώ τρυφερότητα για τον εαυτό μου. Διαφορετικά, θα μείνω μακριά. Θα τρέφομαι μόνο με τις σκέψεις μου. Θα αποστρέφομαι ή θα αδυνατώ να αγγίξω τους απρόσιτους άλλους.

Είμαι ο Arthur Rimbaud και η Emily Dickinson, κλεισμένοι στο ίδιο προστατευτικό κελλί. Είμαι γόνος και κληρονόμος μιας αιδημοσύνης εγκληματικά χυδαίας. Είμαι τραυματισμένος. Μέχρι να βγει η εβδομάδα, η ζωή θα με έχει ξεκάνει. Μα δεν επιθυμώ να αντισταθώ: είμαι ο Εαυτόν Τιμωρούμενος. Επιδιώκω τη δυστυχία. Οι έμφυτες τύψεις είναι η κινητήρια δύναμη μέσα μου και θα αυτοτιμωρηθώ μέχρι να κάνω τους πάντες να έλθουν προς το μέρος μου. Θα κλαίω μέχρι να με αγγίξουν. Ειλικρινά, αυτή είναι η προσπάθειά μου. Γιατί είμαι παιδί. Και άρα μισάνθρωπος.

Una Furtiva Lagrima

ΤΑΙΝΙΑ: Match Point (2005, W.Allen). Αρχίζει με την υπνωτιστική άρια «Una Furtiva Lagrima» από τον Enrico Caruso και τον πρωταγωνιστή να σκέφτεται πως ένα μεγάλο μέρος της ζωής είναι ανεξέλεγκτο: κατευθυνόμενο μόνο από την τύχη. Στο τέλος, μέσα από κάποιες παράξενες διεργασίες, αυτό το κομψό, χαμηλόφωνο δοκίμιο για την τυχαιότητα του εγκλήματος και της ατιμωρησίας, για τη βία της ενοχής και τη συνακόλουθη κατασκευή της επιβίωσης, προκαλεί μια ήπια μορφή delirium tremens.

JONATHAN RHYS-MEYERS (29 χρονών): πρωταγωνιστεί στο Match Point. Το πρόσωπό του μού ήταν γνωστό από φωτογραφίες από ταινίες, και είχα σκεφτεί ό,τι λεν συνήθως για αυτόν. Πόσο έξω από τα φύλα είναι το βλέμμα του. Διάβασα ότι μεγάλωσε στο Δουβλίνο, όπου πέρασε άσχημα παιδικά χρόνια γιατί τον εγκατέλειψε ο πατέρας του. Μέχρι να τον ανακαλύψει κάποιος κινηματογραφικός ατζέντης, έζησε όλον του τον χρόνο μέσα σε μπιλιαρδάδικα. Έγινε κυρίως γνωστός, υποδυόμενος έναν γκλαμ-ροκ χαρακτήρα, ίσως τον Bowie, στην ταινία Velvet Goldmine. Σήμερα είναι διάσημος. Ζει στην Αμερική.
Πριν από πολλά χρόνια, είδα για μερικές μέρες το Δουβλίνο. Την πόλη τη διασχίζει ένας γκριζοκάστανος (τον μήνα Φεβρουάριο) ποταμός που λέγεται Λίφεϊ. Οι γέφυρες πάνω από τον ποταμό είναι πάντα γεμάτες κίνηση. Ο κόσμος μοιάζει να δουλεύει, να πουλάει κάτι, συνεχώς. Στις παρυφές όμως της πόλης βρίσκεις σημεία και ήσυχες γέφυρες από όπου μπορείς να ακολουθήσεις με το βλέμμα την κίνηση του Λίφεϊ, μέσα από κανάλια, έξω από τα όρια του Δουβλίνου, προς την εξίσου γκριζοκάστανη (τον μήνα Φεβρουάριο) Ιρλανδική Θάλασσα. Το αξιοσημείωτο θέαμα είναι ένα κράμα ομορφιάς και δυστυχίας.
Απόψε το βράδυ, καθώς κοίταζα τον J. R.-M., σκεφτόμουν πως το βλέμμα αυτό είναι η ίδια η κίνηση εκείνου του ποταμού. Επίσης, πως, εξαιτίας των όσων σκεφτόμουν για αυτόν, μου έλεγε: «Η τιμωρία σου θα είναι ότι δεν θα ξανακοιμηθείς ποτέ».

Killing Joke 2

Stargazer Rose

Υποτίθεται ότι απολαμβάνει κανείς να ακούει και να βλέπει οτιδήποτε trash, γιατί υποσυνείδητα τον κάνει να αισθάνεται καλύτερα για τον εαυτό του. «Δεν είμαι τόσο χαμούρα όσο η Στέλλα Πεζεντάκου, άρα, δεν μπορεί, δεν είμαι ολότελα χαμένο κορμί». Δεν ξέρω.

Όταν είδα πρώτη φορά αφίσα της Έφης Θώδη, γύρω στο 1988, σε κάποιο δρόμο κοντά στην Πλατεία Βάθη, ήμουν όντως σε μια περίοδο λαγνείας για τα σκουπίδια, αλλά συγχρόνως ένιωσα εκείνη τη στιγμή να με διαπερνάει ένα ρεύμα γνήσιου θαυμασμού. Σε λίγες μέρες, είχα κρεμάσει την αφίσα της στο δωμάτιό μου και την κοίταζα μαγνητισμένος. Χωρίς να καταλαβαίνω γιατί.

Η αλήθεια είναι ότι είχα μια κάποια επαφή με πανηγύρια, στα οποία, εκείνη την περίοδο, η Έφη ήταν ένα από τα κορυφαία ονόματα. Είχα ακούσει αρκετά τραγούδια της. Σε κάθε πανηγύρι που εμφανιζόταν, κατέφταναν σύσσωμα τα γύρω χωριά και την αποθέωναν. Μέσα σε λίγα χρόνια, όλη η ελληνική επαρχία εκστασιαζόταν με το «Θέλω Άπονη Καρδιά» και το όνομα της Έφης γιγαντωνόταν μέσα από φτηνές κασέτες και δίσκους βινυλίου με κακοτυπωμένα εξώφυλλα. Έπαιρνα πάντα μια αίσθηση δροσιάς από τη φωνή της, και μπορεί μεν να μην ξενυχτούσα ακούγοντας τα τραγούδια της, αλλά σε κάθε επαφή μαζί της (φωτογραφίες, υπαίθρια δισκάδικα γύρω από την Ομόνοια, αφίσες κάποιας προσεχούς θρησκευτικής πανηγύρεως στην ορεινή Πελοπόννησο, κ.λπ.) αυτή η χαρά ήταν πάντα κατακλυσμική. Δεν την αγαπούσα επειδή ήταν trash. Το αντίθετο: ήταν πέρα από κάθε κριτήριο.

Στην αφίσα εκείνη, φορούσε ένα κοντομάνικο άσπρο φόρεμα με χρωματιστά ανθάκια και κοιτούσε την κάμερα με βλέμμα επιεικώς απορημένο: αδιαφορώντας. Τα μαλλιά της ήταν μαύρα και μακριά, σε σκάλες φρεσκοχτενισμένες, δίχως ποτέ να τα έχουν αγγίξει κομμωτικά χέρια. Άβαφτη, αθώα, άγρια.

Σήμερα έχει προφανώς καταβληθεί. Μάλλον δεν ξέρει τι κάνει. Προφανώς κάποιος συγγενής της την έβαλε να τραγουδήσει «ξένα», ενώ δεν μπορεί, και η Έφη σέρνεται για πρώτη φορά τόσο συχνά στην τηλεόραση, σε εκπομπές όπου διάφοροι γελούν μαζί της, για την αστεία και κακή αγγλική προφορά της ― άνθρωποι που δεν γνωρίζουν καν ελληνική προφορά.

Είναι σήμερα ξανθιά και ακόμη δεν έχει φτιάξει τα αραιά της δόντια. Εμφανίζεται σε βίντεο κάτω από disco balls και παριστάνει ότι ανήκει στην εποχή της, ενώ δεν θέλει προσπάθεια να καταλάβεις ότι οι έγνοιες της δεν ξεπερνούν τα οικογενειακά της καθήκοντα.

Δεν καταλαβαίνει. Ποτέ όμως δεν καταλάβαινε. Τραγουδάει στα ξένα αγνοώντας τι λεν καν οι στίχοι, κι ωστόσο έχεις την αίσθηση ότι αυτό που την οδηγεί, αυτό που θέλει να πει, είναι τόσο εκλεπτυσμένο, τόσο καλλιτεχνικό, όσο και η ανάγκη ενός πουλιού να τραγουδήσει.

Στο τέλος του «Can’t take my eyes off of you», αδικαιολόγητα φωνάζει «I love you baby!» - και η ειλικρίνειά της, την οποία εκφράζει γιατί δεν μπορεί αλλιώς, είναι άγνωστη. Παράλογη.

November 13.13.13.13.13.13.13.13.13.13.13.13.13.

Don't be alarmed
It will not harm you
It's only
me pursuing something I'm not sure of

Still Life with Candies

Απόψε τελείωσα το μάθημα αργά, και μια μαθήτρια προσφέρθηκε να με κατεβάσει ώς το κέντρο με το αυτοκίνητό της. Καθώς εκείνη οδηγούσε στον παράδρομο, και εγώ κρατούσα τους καφέδες μας, ξεκινήσαμε μια ελαφριά συζήτηση για τα απωθημένα συμπάθειας και αντιπάθειας που είχαμε στον χώρο της σχολής, και γελούσαμε. Βγαίνοντας στη λεωφόρο, τρακάραμε.
Πέσαμε στο πίσω μέρος του μπροστινού αυτοκινήτου, το οποίο έπεσε επάνω στο μπροστινό του. Τίποτε σοβαρό. Ξαφνικό απλώς.
Η κίνηση διακόπηκε. Κοιταχτήκαμε για λίγο με την Κ, και είπαμε, «ας βγούμε τώρα, ε;». Ένα χάος θορύβου και αγανάκτησης έξω.
Στη μέση της λεωφόρου, συναντηθήκαμε όλοι οι δράστες: εγώ (37 χρονών), η Κ (22 χρονών), η κοπέλα του μπροστινού αμαξιού (περίπου 40 χρονών), ο νεαρός του παραμπροστινού (περίπου 28 χρονών). Οι διάφορες διευθετήσεις έγιναν με σχετικά εύθυμο τρόπο, σαν να ήταν συνηθισμένο το όλο συμβάν. Αποχωρήσαμε σχεδόν αδιάφορα.
Πίσω πάλι στον δρόμο, και ενώ αστειευόμασταν με την Κ για να απομακρύνουμε μάλλον την ατυχία, στο μυαλό μου αναβόσβηνε δυνατά η εξής απειροελάχιστη σκηνή:

Ο θόρυβος της λεωφόρου έχει χαθεί και εκτυλίσσεται ένα άηχο κυκλοφοριακό χάος, καθώς οι τέσσερίς μας, με πόδια που τρέμουν, πλησιάζουμε ο ένας τον άλλον, για να σχηματίσουμε έναν διστακτικό κύκλο. Επί μερικά δευτερόλεπτα, κανείς δεν μιλάει. Κοιταζόμαστε όλοι στα μάτια, προσπαθώντας να ανιχνεύσουμε κάτι συγκεκριμένο. Οι κουβέντες ξεσπούν τελικά με έκδηλη ανακούφιση, γιατί έχουμε βεβαιωθεί:
Κανείς δεν μας έχει μαλώσει.

It's all just a dream

Εντάξει, είναι πάρα πολύ βαρύ, αλλά αυτήν τη στιγμή είμαι σίγουρος πως, αν η παρούσα σελίδα είχε ένα soundtrack, αυτό θα ήταν το τραγούδι Slaapliedje των Legendary Pink Dots.

Dear Chris: It's in the trees. It's coming.

Μου έδειξε μερικές φωτογραφίες με νιφάδες, σωρούς χιόνι, αιχμηρά κομμάτια πάγου. Άρχισε να μιλάει, και περιέργως να με ελκύει ενώ προσπαθούσε το αντίθετο.

Είπε: «Ζω στους πρόποδες της Πάρνηθας μόνος, και δεν βγαίνω ποτέ έξω. Προτιμώ το σπίτι μου. Αγαπώ το κρύο και το χιόνι».
Έκανε πολύ κρύο στην Αθήνα εκείνο το βράδυ, οπότε είπα: «Πρέπει να είσαι πολύ χαρούμενος αυτές τις ημέρες».
Είπε: «Ναι, φυσικά και είμαι. Πάρα πολύ. Μόνο όταν κάνει κρύο νιώθω καλά».
Είπα: «Με ενδιαφέρεις».
Είπε: «...Όλα αυτά είναι λόγια. Δεν έχει καμία σημασία αν θα τα ξαναπούμε καν. Ίσως αύριο δεν θυμόμαστε ο ένας τον άλλον».
Σκέφτηκα: «Με κοροϊδεύει;»
Συνέχισε: «Κοίτα, με ενδιαφέρει μία και μόνη συνάντηση, ξέρεις για τι, και τίποτε άλλο. Δεν πιστεύω σε κανέναν. Εδώ και καιρό, φροντίζω συστηματικά το μυαλό μου, και είναι κοφτερό σαν ξυράφι. Μπορεί να ζω σε επικίνδυνα χαμηλή θερμοκρασία, αλλά θέλω να παραμείνω έτσι για πάντα».
Σκέφτηκα: «Μα τι ψυχαναγκαστικές υπερβολές είναι αυτές;»
Είπε: «Αυτός είμαι και ξέρω καλά τι θέλω».
Είπα: «Σεβαστό. Αν και δεν πιστεύω σε τίποτε απόλυτο. Καθετί βέβαιο το βλέπω με καχυποψία».
Άρχισε ξαφνικά έναν μακρύ καταρράχτη με ασφυκτικά και αδικαιολόγητα σοβαρές εξηγήσεις αυτού του ακρωτηριασμού, σχεδόν αγωνιώντας.
Έπειτα από ώρα, είπα: «Πρέπει να φύγω τώρα. Να έχεις καλό βράδυ, Ice Boy».
Είπε: «…»

Η νύχτα ήταν παγωμένη, αλλά καθησυχαστική.

«Είναι άδικο, μα όσο πιο ειλικρινά πιστεύεις σε λέξεις όπως ‘‘πάντα’’, ‘‘τίποτα’’ ή ‘‘μόνο’’, τόσο πιο εύκολα, απλά, και ίσως απόλυτα, θα πέσεις».

SPANDAU BALLET

Στην αρχή νόμιζα πως ήταν απλώς απίθανο. Ύστερα όμως διαπίστωσα πως στο συγκεκριμένο Αστυνομικό Τμήμα της πόλης, όλοι όσοι επιθυμούν να αποκτήσουν νέα ταυτότητα (πιο δημιουργική, πιο αντιπροσωπευτική), μπορούν επιτέλους να ικανοποιηθούν.

Μπορείτε να με κάνετε ό,τι θέλω, κύριε;

Μήπως δεν βλέπεις καλά;

Ας πούμε πως είδες κάποια στιγμή πως όλα είναι λάθος. Και έσπευσες να τα διορθώσεις με τα σωστά αντίθετα. Και ύστερα είδες πως όλα είναι πάλι λάθος. Μήπως δεν υπάρχουν σωστά;

Έχεις ένα χανζαπλάστ;

"Last night a boy came. Open arms. Black hair.
Strong. Empty pale face. A volunteer. Unsure of why
he came. Seduced by pain. A faded painting. Waiting
for release, he blinked, looked up at the ceiling,
let out a tiny gasp praying for oblivion."

(Psychic TV, 'Terminus')

Georg. Trakl. Blue-eyed Poet.

[Remote viewing... remote viewing... viewing from a distance...]

The blue of my eyes is extinguished in this night

Ξέρω πως η άλλη σε κρατά

Δέκα τραγούδια για αυτό το αχάριστο φθινόπωρο (αει στο διάολο πια):
1. Francoise Hardy - La rue des coeurs perdus
2. Cindy Lauper - I want a Mom that will last forever
3. Francoise Hardy - All over the world
4. Άντζελα Δημητρίου - Ποια θυσία;
5. Morrissey - My life is an endless succession of people saying goodbye
6. Marc and the Mambas - Black Heart
7. Zeki Muren - Imdi Uzaklardasýn
8. Fennesz - The point of it
9. The Shangri-Las - Remember (walking in the sand)
10. Low - Do you know how to waltz?

Head

The famous British painter Francis Bacon once pulled a mirror from his pocket and stared at himself muttering: 'So unhappy, so unhappy'.
(Δεν είναι μεγαλειώδες ότι ο διάσημος Βρετανός ζωγράφος Φράνσις Μπέικον κυκλοφορούσε με ένα καθρεφτάκι στην τσέπη;)

On this very day

- Το 1806, γεννήθηκε ο Γερμανός φιλόσοφος Μαξ Στίρνερ, γνωστός και ως φιλόσοφος του "δημιουργικού τίποτα", ο οποίος έσβησε ύστερα από δάγκωμα μολυσμένου εντόμου (το έντομο τον δάγκωσε).
- Το 1881, γεννήθηκε ο Ισπανός ζωγράφος Πάμπλο Πικάσο, ο οποίος πέρασε στην ιστορία όταν μνημονεύθηκε υποδειγματικά σε τραγούδι protopunk συγκροτήματος, ως ο άνθρωπος τον οποίο "κανείς ποτέ δεν αποκάλεσε μαλάκα".
- Το 1974, ανυποψίαστος πεντάχρονος πραγματοποίησε τον πρώτο επιτυχημένο περίπατο στο εξώτερο διάστημα, με την αμέριστη στήριξη του στενού οικογενειακού και φιλικού του περιβάλλοντος. Δυστυχώς, η είδηση αποσιωπήθηκε στις εφημερίδες της εποχής, καθώς, επιστρέφοντας, ο νεαρός θέλησε απλώς να δηλώσει: "I see a darkness".
- Κάθε χρόνο, στις Παρθένες Νήσους, γιορτάζεται το τέλος της εποχής των θυελλών.

2nite

(I) Forget Everything. (I) Let the music do the thinking.
Διαβάζω συνεχώς τα ημερολόγια του D, σε συνεχή αναζήτηση νοήματος.
Όλη η βραδιά, έξω, απόψε, απλώς μια κλίση της πλάτης του πρώην Εισπράκτορα του ΚΤΕΛ Κορίνθου, που αιφνιδίως εισέβαλε στο Baires.

Vraiment, c'est la mer à boire.

The end
of time
is a girl.

Θέλω κι άλλο.

Smiling in Slow Motion

Πριν από δύο μέρες και δύο χρόνια, ο D με διόρθωσε, επισημαίνοντας πως σημασία δεν έχει να σταματήσεις τον χρόνο (διότι έτσι ήθελα), αλλά να φιλήσεις την

Αργή Κίνηση:

Είναι προφανές πως κάνει τα σύντομα πράγματα να διαρκούν περισσότερο.

http://www.slowmotionangel.com

Untroubled Sleep, anyone?

"When someone sleeps they become a child. [...]

I experience an immense, boundless tenderness for all of infantile humanity."
(F. Pessoa, The Book of Disqueit)

Σαν να αδυνάτισα...

Νομίζω ότι σταδιακά στρέφομαι στις πιο βασικές, ζωώδεις ανάγκες, σχεδόν αποκλειστικά: προστασία, τροφή, πόλεμος ενάντια στην απέχθεια του κενού: αγάπη για το κενό.

Σήμερα διάβασα ότι η Divine, το 1989, πέθανε από μια πάθηση που λέγεται "enlarged heart".

Are girls any better at this?

Sous aucun pretexte je ne veux
avoir de reflexes malheureux,
il faut que tu m'expliques un peu mieux
comment te dire adieu?

Killing Joke No 1

...and we look with wild attraction to the Sky...

Tromsø is a city in the county of Troms, Norway.


Tromsø is in the middle of the Aurora Borealis (northern lights) zone, and is in fact one of the best places in the world to observe this phenomenon. Because of the planet's rotation, Tromsø moves into the aurora zone around 6pm, and moves out again around midnight.

Because of diametrically different light conditions in winter, Norwegians often divide this period into two seasons: Mørketida (the dark time) and Seinvinter (late winter).

The return of the sun is an occasion for celebration. Due to the twilight, there is some daylight for a couple of hours even around mid winter, often with beautiful bluish light.

http://www.destinasjontromso.no

Χθες το βράδυ, περίμενα τον Γ έξω από τον σταθμό του Μετρό στο Σύνταγμα. Μπροστά από τα σκαλιά της πλατείας, ήταν μαζεμένη μια ομάδα skateboarders: έκαναν βίαια ακροβατικά πάνω στις σανίδες, με πάρα πολύ σοβαρό ύφος, σχεδόν θυμωμένοι.
Σε μια στιγμή, ένα skateboard ξέφυγε ανάμεσα από τα πόδια ενός και άρχισε να έρχεται ορμητικά κατά πάνω μου: αλλόκοτα μόνο του.
Ο σοβαρός ακροβάτης έμεινε απλώς να με κοιτάζει, αγέρωχος, με τα χέρια στη μέση. Κοίταξα μια τη ζωντανή σανίδα, μια τον ακροβάτη στα μάτια, και (σκέφτηκα ότι) εκείνος μου είπε: Πρόσεχε, θα σε φάει.

Ξυπνώντας,

είδα ότι ήταν η πρώτη πραγματικά κρύα μέρα του φθινοπώρου. Για κάποιο λόγο, μέσα μου το κρύο σημαίνει ζωντάνια και βόλτες στους δρόμους. Θέλω να μπω σε ένα μέσο μεταφοράς (κατά προτίμηση, μακρινής μεταφοράς), γιατί μόνο εν κινήσει το μυαλό μου σταματάει.
Καλημέρα, Κρύο.

Every day I have the same dream

There's a certain Slant of light,
Winter Afternoons--
That opresses, like the Heft
Of Cathedral Tunes--

Heavenly Hurt, it gives us--
We can find no scar,
But internal difference,
Where the meanings are--

None may teach it--Any--
'Tis the Seal Despair--
An imperial affliction
Sent us of the Air--

When it comes,the Landscape listens--
Shadows--hold their breath--
When it goes, 'tis like the Distance
On the look of Death--

(Emily D.)