Aliens in our midst

Οι θεματικές (υπάρχουν κι άλλες;) επιλογές/συλλογές τραγουδιών έχουν συνήθως φετιχιστική ή και διευκρινιστική λειτουργία. Κατά κανόνα επαναλαμβάνουν με πιο εκφραστικό τρόπο λόγια, ιστορίες και ιδέες που έχουν ήδη διατυπωθεί και ίσως δεν τους έχει δοθεί αρκετή σημασία. Μπορεί και όχι. Στις επιλογές όπου τα τραγούδια δρουν σαν παράγραφοι ενός δοκιμίου, τα πράγματα είναι κάπως πιο απαιτητικά. Περιμένεις διεξοδική ανάπτυξη του θέματος και ενδεχομένως αντιμετωπίζεις τα τραγούδια ως εξαντλητικά επιχειρήματα ή, πάλι, ως ακριβή στιγμιότυπα μιας ιστορίας.
















Τη συλλογή From the Closet to the Charts : Queer Noises 1961-1978 την επιμελήθηκε ο μουσικοκριτικός Jon Savage, γνωστός για την σημαντικότερη ιστορική μονογραφία με θέμα το βρετανικό πανκ, England’s Dreaming. Η συλλογή κυκλοφόρησε το καλοκαίρι του 2006 και, παρά την αρχειακή σπουδαιότητά της, κατηγορήθηκε από αρκετούς για την έλλειψη (με μία μόνη εξαίρεση) γυναικείων συνεισφορών στη χρονολογική ιστορία του queer song, την οποία και επιχειρεί να καταγράψει. Είναι εμφανής και άδικη η έλλειψη αυτή.

Όταν ανοίγεις το cd, σε υποδέχονται εικόνες ημίγυμνων μοντέλων, από αυτές που κυκλοφορούσαν στα «αθλητικά» περιοδικά της δεκαετίας του ’60. Αριθμοί (σε ίντσες) για τις διαστάσεις των σωμάτων και ελάχιστες φωτογραφικές στάσεις αισθητικής «sad young men». Υπάρχει συνοδευτικό φυλλάδιο με την ιστορία και τη σημασία καθενός τραγουδιού, καθώς και φωτογραφίες άγνωστων ως επί το πλείστον καλλιτεχνών. Υπάρχει επίσης η πιο σέξι φωτογραφία του Ray Davies που γνωρίζω.

Η συλλογή ξεκινά πράγματι από τη δεκαετία του ’60, με μια σειρά τραγουδιών που συνδυάζουν τον εξωφρενισμό ενός ντραγκ σόου σε κλαμπ του Σαν Φρανσίσκο, τη leather επιθετικότητα και την αγαπημένη ακροβασία του Ray. Πραγματικές εκπλήξεις, η παρουσία ενός υπέροχου, αναπάντεχου b-side των Tornados (του γκρουπ του Joe Meek) και η παρεμβολή μιας ξετρελαμένης παρωδίας με τον ανεκδιήγητο τίτλο Kay, why?.

Καθώς αρχίζει η δεκαετία του ’70, γίνονται πιο ρητές οι gay αναφορές και τα πράγματα οδεύουν σταδιακά προς το απροχώρητο. Η γλυκύτητα της απελευθερωτικής μπαλάντας και η τολμηρή σόουλ υποχωρούν κάτω από τις εξοργισμένες κιθάρες των Ramones (!!!) και, πολύ περισσότερο, το φρικαρισμένο psych-punk των Twinkeyz και δύο ακόμη άγνωστων συγκροτημάτων της οριακής περιόδου: Dead Fingers Talk, Black Randy and the Metro Squad.

Παρά την ασυγχώρητη αβλεψία της, η μαγεία της συλλογής είναι ότι αναμειγνύει σε ένα συναρπαστικό κράμα κάθε πιθανή χροιά του (ανδρικού) gay φάσματος, προσπαθώντας ίσως να μείνει πιστή στην περιεκτικότητα της έννοιας queer του τίτλου, η οποία ήλθε τα τελευταία χρόνια να καλύψει και τις πιο περιφερειακές ομάδες. Οι διαθέσεις και τα συναισθήματα ξαφνικά φωτίζονται ή σκοτεινιάζουν, εναρμονιζόμενα με κάθε συγκίνηση αυτής της πορείας.

Η εκστατική έκρηξη έρχεται στο 24. τραγούδι του δίσκου. Είναι 1978. Καθώς το πανκ ωρύεται σε ερειπωμένες, βρόμικες γειτονιές, λιγοστά κλαμπ σε παράδρομους των μεγάλων πόλεων πάλλονται από κάτι καινούργιο και εξίσου θυμωμένο. Τους σκοτεινούς χώρους σχίζουν οι ακτίνες των mirror balls, τα αγόρια φορούν αστραφτερά πουκάμισα και χορεύουν σαν κορίτσια, η φωνή του Sylvester αναγγέλλει, ωρυόμενη και αυτή, μια νέα εποχή: you make me feel: mighty real.