Billy

Μέσα στη βροχή μπήκα σε ένα ταξί αρχικά σιωπηλό. Ο οδηγός, κατάλαβα στη συνέχεια, είχε μόλις έναν χρόνο στην Ελλάδα, συνομήλικός μου, πρώην παντρεμένος, τζάνκι και κάτοικος Νέας Υόρκης. Σε μια στιγμή έβαλε το cd One Second των Yello και αφεθήκαμε μαζί στη βροχή της Κηφισίας, που τώρα είχε γίνει λαμπερή. Μιλήσαμε για τη δεκαετία του ’80 στις δύο χώρες και μέσα μας, απευθυνόμενοι παραδόξως ο ένας στον άλλο πληθυντικά. Δεν ξέρω αν αυτές τις στιγμές μπορεί κανείς να τις ζήσει σε άλλο μέρος του κόσμου. Όταν ακούστηκε η φωνή του (φιλοξενούμενου στον δίσκο) Billy MacKenzie, σταμάτησα απλώς τη συζήτηση και αναγκαστικά βάλθηκα να κοιτάζω τον κόσμο έξω από το παράθυρο.

Πριν από μερικά χρόνια επανακυκλοφόρησαν τα άπαντα των Associates και πέρασα μια περίοδο κατανυκτικής ακρόασης της φωνής που νομίζω αφηγείται όλη την κοσμοαντίληψή μου (μαζί με τον Marc). Πρόκειται για έναν συνδυασμό ζοφερής ποπ και παρανοϊκής ηδυπάθειας. Ακόμη και σήμερα σε ξενίζουν αρχικά με τις παράδοξες ενορχηστρώσεις (και ίσως έτσι πρέπει), μα γρήγορα σε αγκαλιάζουν με έναν μοναδικό τρόπο αγάπης.

Η φωνή του Billy είναι αστραφτερή, φτάνοντας περιστασιακά σε οπερατικά ύψη (φημολογείται ότι χρησιμοποιούσε ήλιον για να εντείνει την οξύτητά της). Απέδιδε σπαρακτικά τραγούδια με μιαν αλαζονεία, την οποία, δεκατριών χρονών τότε, αδυνατούσα να τοποθετήσω ανάμεσα σε οτιδήποτε άλλο γνώριζα. Ήταν, ασφαλώς, η αρχή τότε, αλλά 25 χρόνια μετά, η ίδια αδυναμία, κι επίσης η ίδια νοσταλγική αίσθηση, εξακολουθούν να είναι τα κύρια συναισθήματα που μου εμπνέει. Νοσταλγώ κάτι το οποίο δεν θα γνωρίσω ίσως ποτέ.

Το 1982, αν και δεν είχα πικ-άπ, αγόρασα το Sulk και το άκουγα στο σπίτι μιας φίλης μου, με την οποία παίζαμε επαναληπτικά το «Party fears two», μη γνωρίζοντας καν πώς θα μπορούσαμε να το χορέψουμε. Και η φωνή κάθε τόσο παρενέβαινε και δημιουργούσε μέσα μου ένα κύμα μιας άλλης διάστασης ζωής, στην οποία μόνον φευγαλέες ματιές μπόρεσα να έχω μέχρι σήμερα. Τα χρώματά της γίνονταν φωτοσκιάσεις ενός κόσμου, παράλληλου οπωσδήποτε και φανταστικού, αλλά βασανιστικά αναγκαίου. Μία μόνη φορά συνάντησα έναν άλλο πιστό φίλο των Associates, η επαφή με τον οποίο ήταν σαν τη μουσική τους (ζοφερή ποπ) και είχε πάνω μου τον ίδιο αντίκτυπο (παρανοϊκή ηδυπάθεια). Σαν τη λογική των Associates, οι συγκεκριμένες επαφές μπορούν να είναι μόνο ιδανικές και συγχρόνως καταστροφικές.

Έξω φυσάει. Σκέφτομαι ότι η βασανιστική αυτή νοσταλγία είναι πράγματι η επιθυμία της επιστροφής σε μιαν αφετηρία. Ίδια το 1982 (ας πούμε), ίδια σήμερα. Δεν ξέρω αν όλοι έχουν έμφυτη τη συγκεκριμένη αίσθηση, αλλά συνεχίζω να μην καταλαβαίνω πώς και γιατί κάποια τραγούδια, κάποιες εικόνες, κάποια βλέμματα, κάποιες λέξεις, κάποιες κλίσεις του φωτός μού δημιουργούν στιγμές αυτής της ονειρώδους επιστροφής σε μια πληρότητα που δεν μπορώ να αγγίξω ακόμη.

www.billymackenzie.com
kites