Αυτό το ζεστό καλοκαίρι (που κρατάει ακόμα), αν και δεν βρέθηκα όσες φορές θα ήθελα σε μακρινές παραλίες, νύχτα, μακριά από το φως, δεν μπόρεσα να αποφύγω την ίδια σκέψη που κάνω εδώ και χρόνια: ότι στην υπόλοιπη (χειμερινή) ζωή δεν γνωρίζω τι και πώς ακριβώς είναι ο ουρανός. Με αφήνει έκπληκτο κάθε φορά το γεγονός ότι στις σκοτεινές παραλίες των νησιών αποκαλύπτονται αστερισμοί και βάθη που πλέον φαίνονται μόνο σε ειδικά βιβλία.
Από το 1988, δρα στην Αμερική ο Διεθνής Σύνδεσμος Σκοτεινών Ουρανών, μια ομάδα αστρονόμων που μάχεται κατά της φωτομόλυνσης και υπέρ της δυνατότητας παρατήρησης (επιστημονικής ή όχι) των αστεριών και των σχηματισμών τους. Με επιχειρήματα για την ευεργετική επίδραση του σκοταδιού στον ανθρώπινο οργανισμό, τη σημαντική ενεργειακή εξοικονόμηση και την προστασία των νυκτόβιων ζώων από την υπερβολικό φωτισμό των πόλεων, ο Σύνδεσμος είναι ένα μόνο από τα μέλη του παγκόσμιου Dark-Sky Movement, το οποίο προωθεί τους ίδιους στόχους.
Από το μπαλκόνι μου, ο ουρανός της πόλης έχει ένα παχύρρευστο γκρίζο-πορτοκαλί, στο οποίο μερικές φορές εμφανίζονται τα πιο δυνατά αστέρια, αποδυναμωμένα. Όταν θέλω να δω το βάθος του ουρανού, ασυναίσθητα κλείνω τα μάτια.
