Η Νεοϋορκέζα Tara Donovan (1969-), διαβάζω, χρησιμοποιεί τις εγγενείς ιδιότητες αντικειμένων καθημερινής χρήσης (πλαστικά κύπελλα, κ.ά.) για να αναδείξει τη δυνατότητά τους να μετασχηματίζονται σε έργα τέχνης σαν ισχυρά φαινόμενα. Μεγεθύνει ή πολλαπλασιάζει τα συστατικά μέρη, και η διαδικασία αυτή βγάζει τα φαινόμενα εκτός ελέγχου: αρχίζουν να ζουν. Όπως τα κύματα.
5 comments:
Κάπως spooky όλο αυτό. Φεύγοντας από την γκαλερί ίσως έχεις την ανάγκη να κρυφοκοιτάξεις φοβισμένα πίσω σου...
Υποτίθεται ότι η ίδια η γλύπτρια προσπαθεί να φτιάξει μορφές "βιολογικές" από τελείως "αδρανή", ας πούμε, αντικείμενα. Εμένα με γοητεύει το γεγονός ότι η διαδικασία της συνένωσης μικρών ψηφίδων καταλήγει σε κάτι μεγάλο και ορμητικό.
Μπες στο flickr.com, ψάξ' τη και δες ένα τρελό χιονισμένο τοπίο.
Πήγα.
Είναι εντυπωσιακά όλα αυτά, αναμφισβήτητα. Εντούτοις εξακολουθούν να μου δημιουργούν ένα αφύσικο αίσθημα φόβου και δυσπιστίας.
Μάλλον οι καινοτομία αρχίζει να με ενδιαφέρει μόνον όταν καταφέρω να εξοικειωθώ μαζί της, όταν πάψει δηλαδή να είναι καθαρή καινοτομία.
Πολλά χαμένα νοήματα, ε;
Κι όμως, είναι κι αυτός ένας τρόπος να έρχεσαι σε επαφή και να αγαπάς νέα πράγματα που, απλώς, μεγάλωσαν λίγο. Έστω κι όταν ωριμάσουν, και χάσουν κάτι από τη δροσιά του φρέσκου.
Π.χ: Θυμάσαι τί τράβηξες για να με πείσεις να ακούσω ελεκτρό;
Ήρωας αυτό το παιδί, ήρωας :-)
Χμμμ... η καινοτομία... Δεν ξέρω, είναι κάτι που με συγκινεί (γιατί βαριέμαι τα έτοιμα)... αλλά, δες, η Τάρα, κάνει απλές συγκινητικές κινήσεις (υπερπολύπλοκες μεν λόγω της διαδικασιακής λογικής αλλά εντέλει) αποτελεσματικές σαν φυσικές παρουσίες. Το κορίτσι, όπως το βλέπω εγώ, λέει: διένυσα πολύ δρόμο, αλλά σου δίνω με τα πιο εύκολα μέσα αυτό που πάντα είχες μέσα σου αλλά δεν είχες προσέξει: είσαι ένα τοπίο.
ΥΓ: Νομίζω ότι πάντα ήσουν έτοιμη να ακούσεις ελεκτρό. Απλώς δεν το είχες προσέξει... ;)
Εγώ βλέπω στα έργα της τη δήλωση: "Κοίτα πόσα τοπία έχω μέσα μου".
Με καλεί να δω το δικό της εσωτερικό. Δεν υποδηλώνει τίποτε από το δικό μου.
Τα πλαστικά κύμματα/χιονοστοιβάδες με κάνουν και κρυώνω, δεν με ελκύουν.
Αναγνωρίζω την όποια εικαστική προσπάθεια της καλλιτέχνιδας και καταλαβαίνω πώς μπορεί να σε καθηλώσει μα επιμένω πως το αποτέλεσμα δεν μπορεί να με συγκινήσει γιατί παίζει σε θερμοκρασίες που, προσωπικά, δεν αντέχω.
Για τη γνωριμία με την ελεκτρό (όπως και για πάμπολλα άλλα) ήμουν έτοιμη όταν αποφάσισες να μου την συστήσεις :-)
Post a Comment